Κλείσε τον βραστήρα!

Νόρα Ράλλη

Είναι, δεν είναι. Υπάρχει, δεν υπάρχει. Ξέρει, δεν ξέρει. Είμαι, δεν είμαι... Να ζει κανείς ή να μη ζει, με δαύτους, χώρια ή και μαζί.

Μια το σκάνδαλο Novartis, που...
για τους φερόμενους ως εμπλεκόμενους και τα κόμματα που τους στηρίζουν (αυτούς και ακόμα περισσότερους διεφθαρμένους στο μιντιακό κατεστημένο και το τραπεζικό, ανεστημένο από τους πολίτες, σύστημα) δεν είναι σκάνδαλο αλλά σκευωρία βρoμερών πραξικοπηματιών. Την άλλη, είναι σκάνδαλο τελικά, καθώς στελέχη της εταιρείας είχαν ζητήσει ραντεβού και απ' τους σιχαμένους κομμουνιστοληστοσυμμορίτες. Τη μια δεν ήξερε τίποτα για την νοβαρτική ταμπακιέρα ο Στουρνάρας, την άλλη αποδεικνύεται πως ήταν έμμισθος σύμβουλός της. Από κοντά και ο Σαμαράς.

Ηξεραν, δεν ήξεραν (που κακή ξεραΐλα να 'χουν), τα πήραν, δεν τα πήραν. Πόσα διλήμματα πια ν' αντέξει και η δόλια η κενωνία; Διότι περί «κενωνίας» πρόκειται. Το κενό δεν υφίσταται ως «τίποτα» στο Σύμπαν -ίσα ίσα εκεί βράζει, κοχλάζει (νααα κάτι μάτια γουρλώσαμε όταν μας το είχε πρωτοπεί ο καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής). Στην κοινωνία είναι που βασιλεύει και πολίτες διαφεντεύει.

Κάτι ο Αμβρόσιος (που αθωώθηκε απ' τους δικαστές κι ας θέλει «να πάρει όπλο» ενάντια στους ομοφυλόφιλους), κάτι ο Στουρνάρας (που όλα νόμιμα τα έκανε, τρομάρα μας), πέθανε και ο Χόκινγκ, ήταν ομολογουμένως μια δύσκολη βδομάδα γι' αυτό που ονομάζουμε «προσωπικό αίσθημα». Γιατί το «κοινό αίσθημα» δεν ξέρω κατά πόσον επηρεάστηκε. Και πώς να επηρεαστεί από κάτι που δεν ξέρει και δεν έχει και σχεδόν καμιά όρεξη να μάθει;

Αλλά αρκετά τα βάλαμε με το κοινό και το αίσθημά του. Η δική του άγνοια είναι η μεγάλη τους δύναμη.

Οχι ότι κι εμείς είμαστε καλύτεροί τους. Γραφιάδες της συμφοράς, που γράφουμε για συμφορές και αναλύουμε συμπεριφορές. Αλλά πάλι εμείς θ' αλλάξουμε τον κόσμο;

Και κει που κάπως αχνοφαίνεται πως τα 'χουμε βρει με τον εαυτό μας, τη μικρότητα και την ξιπασιά μας, έρχεται η απώλεια ενός ανθρώπου να μας θυμίσει πως πριτς! Ο καθένας μας μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο. Και μάλιστα, όχι μόνο τούτον εδώ που τον πατούμε (με πατούσια βδελυρά), αλλά και τον άλλο. Τον έξω από 'δώ!

Ο Στίβεν Χόκινγκ ήταν πολλά. Πολλά και μοναδικά και παραπληρωματικά και τι να σου λέω τώρα! Δεν θα αναλύσω τις θεωρίες του, που μας άνοιξαν τα μάτια. Τα 'γραψαν άλλοι και καλύτερα. Θα μείνω σ' αυτό που ανέκαθεν θεωρούσα ως το πλέον εντυπωσιακό από όσα έκανε: ότι έκανε ρεζίλι την ιατρική κοινότητα.

Δυο χρόνια του 'διναν οι γιατροί. Εζησε πάνω από 50. Αντί να πεθάνει στα 23 του, έζησε έως τα 76! Εζησε και μεγαλούργησε. Ενας άνθρωπος σε αναπηρικό αμαξίδιο, που δεν μπορούσε να κάνει την παραμικρή κίνηση, να βγάλει τον παραμικρό φθόγγο, που του έτρεχαν τα σάλια, με πέντε μόνο κιτρινισμένα δόντια που εξείχαν άσχημα απ' το στόμα του, που κατουριόταν πάνω του, που αν τον έβλεπε ο αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας της Ν.Δ., Ιάσων Φωτήλας, θα το έστελνε από κει πού 'ρθε (όχι ότι στο εξωτερικό τους ανθρώπους με αναπηρία τους αντιμετωπίζουν πολύ καλύτερα), ε αυτός ο άνθρωπος έκανε το αδιανόητο: έβαλε το μυαλό του να δουλέψει!

Και έκανε σκόνη και Φωτήλες και φωστήρες. Βασιζόμενος στον ίδιο, όχι στα λόγια των γιατρών. Των ίδιων αυτών γιατρών που πληρώνονται από φαρμακευτικές για να κάνουν συγκεκριμένες έρευνες, να βγάζουν συγκεκριμένα αποτελέσματα, να δίνουν συγκεκριμένα φάρμακα. Και αν δεν το κάνουν όλοι, το ξέρουν όλοι. Πόσοι μιλάνε;

Κάτι τέτοιες στιγμές, νιώθω το κενό μέσα μου να βράζει (και δεν βρίσκω και από πού κλείνει ο βραστήρας).

Αυτό το ίδιο κενό που προσπάθησα τόσα χρόνια να συμφιλιώσω με την κοινωνική πραγματικότητα και την ιστορική ακολουθία. Και, τότε, ευχαριστώ τον καθηγητή μας στην Πυρηνική Φυσική, που μας έμαθε πως όσο και να νομίζουμε πως είμαστε κάτι άλλο (ή μάλλον το κάτι άλλο!), δεν είμαστε παρά κομμάτι του Σύμπαντος. Και εκεί, όλα είναι δυνατά.

efsyn.gr