18.3.18

Ιερά... όπλα!..

Ας το δούμε έτσι: να φτύνουμε, όπου τους συναντάμε, όλους εκείνους που με τον λόγο τους υμνούν τη δολοφονία συνανθρώπων, που ομολογούν ότι εάν...
είχαν όπλο θα ξεκαθάριζαν την κοινωνία από ανθρώπους που έχουν διαφορετική ερωτική επιλογή από τους πολλούς.

Εάν είχαμε αυτό το δικαίωμα, ποιος θα ήταν ο πρώτος που θα φτύναμε; Δικαιωματικά ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος, ο οποίος απαλλάχτηκε από την ελληνική Δικαιοσύνη για ό,τι υβριστικό είχε γράψει κατά των «παρεκκλινόντων». Ναι, αλλά είναι σοβαρά πράγματα αυτά, να προωθούμε με τον λόγο μας βέβηλες και ανίερες πράξεις;

Είναι οχληρό για τη δημοκρατία να γίνονται δίκες εναντίον της γραφής αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθείς, εκμεταλλευόμενος μάλιστα την ποιμαντική ή όποια άλλη λαϊκή ιδιότητα, είναι ελεύθερος να διασύρει υπολήψεις και συνειδήσεις, ετερόδοξους και «διαφορετικούς», επειδή ο ίδιος δεν έχει την καλύτερη γνώμη γι’ αυτούς - να διαφωνήσει, ευχαρίστως, αλλά με λόγο μετ’ επιχειρημάτων και όχι υλακτών και αλαλάζων, υβρίζων και ασχημονών, διότι τότε είναι υβριστής της δημοκρατίας και της ειρηνικής συνύπαρξης.

Δεν έχει σημασία που απαλλάχτηκε - αυτοί είμαστε ως χώρα. Το κακό είναι αλλού, στην αφέλεια και αδράνεια του ποιμνίου, στις οποίες και βασίζονται οι ταγοί για να κάνουν του κεφαλιού τους - κεφαλιού μισαλλόδοξου και δυσώδους οπωσδήποτε, ανίκανου να είναι πρόσωπο, στο οποίο να εμπεριέχεται το όλον σώμα (και το ανθρώπινο και αυτό τούτο της ίδιας της Εκκλησίας).

Το κακό είναι ότι τα πρόσωπα των περισσοτέρων έχουν παραμορφωθεί από τον φανατισμό και το μίσος, από την έλλειψη επιείκειας και αγάπης - γι’ αυτό κύριοι φταίχτες είναι οι αλλόφρονες (και υλόφρονες, προ παντός!) ποιμένες, που φαίνεται να αγνοούν ότι συμφυλείν έφυμεν και όχι συνέχθειν. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.

Υψηλοφροσύνη για τους μητροπολίτες θα έπρεπε να είναι η (βαθιά) ταπεινοφροσύνη και η ικανότητα να ορθώνουν έρκος οδόντων ώστε να μην εκστομίζονται από την πύλη του σώματος μιαρά και ανεύθυνα έπεα - και κυρίως αντιχριστιανικά. Για τον λόγο του Χριστού, για την ευχάριστη μετάδοσή του, δεν πασχίζουν οι ιερείς μας; Τι δουλειά έχουν τα κουμπούρια, τα «φτύστε τους» και άλλα ανατριχιαστικά που εξετόξευσε ο αγαπητός (σε ποιον;) μητροπολίτης;

Φτάνει στο σημείο κανείς να θεωρήσει πως σε μητροπολίτες τινές έχει εισπηδήσει... θυμός και ζήλος και ταραχή και σάλος και φόβος θανάτου και μηνίασμα και έρις... Θάνατος και αίμα και έρις και ρομφαία, επαγωγοί, λιμός και σύντριμμα και μάστιξ.

Ολες του κόσμου οι συμφορές. Αλλά, όπως γνωρίζουμε από τη Σοφία Σειράχ, πάντα ταύτα επί τους ανόμους εκτίσθη, έχουν δηλαδή αρχικήν τους αιτία την αμαρτία. Δεν νομίζω να είναι αμαρτωλοί οι εκκλησιαστικοί μας ηγέτες. Προς τι τότε η σιελομανία και περιστροφολαγνεία τους; Ουκ αισχύνονται;..

Γιώργος Σταματόπουλος

Δεν υπάρχουν σχόλια: