Με καθυστέρηση μόλις μερικών δεκαετιών μπορείς να πεις ότι πλέον υπάρχει ένα...
εθνικό δίκτυο που συνδέει τουλάχιστον τις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, χωρίς να χρειαστεί να ξεκινήσεις κάνοντας τον σταυρό σου, τάματα, ευχές και ξεματιάσματα για να φτάσεις ασφαλής στον προορισμό σου.
Το πρόβλημα που παραμένει είναι το ότι όταν το ελληνικό κράτος (μέσω των εργολάβων που έχουν την εκμετάλευση) λέει ότι έδωσε στην κυκλοφορία δρόμο εννοεί ότι έστρωσε την άσφαλτο και πέραν τούτου ουδέν. Μπορεί να κάνεις πάνω από 100 χιλιόμετρα στην Εθνική, χωρίς να έχεις τη δυνατότητα να αγοράσεις ένα μπουκαλάκι νερό, χωρίς να έχεις την παραμικρή πληροφορία που μπορείς να πιείς ένα ποτήρι νερό, που μπορείς να βάλεις βενζίνη, για να μη μιλήσουμε για τις απολύτως …μοναχικές ανάγκες, οι οποίες σε ένα μεγάλο μέρος του δρόμου ικανοποιούνται σε μία εσοχή, με ένα κάδο απορριμάτων, που ονομάζεται “parking”.
Η δική μου εμπειρία ήταν προπαραμονή Χριστουγέννων, την επομένη της απίστευτης ταλαιπωρίας που έζησαν οι οδηγοί στο Μαρτίνο, όταν εγκλωβίστηκαν επί ώρες στον χιονισμόενο δρόμο επειδή δίπλωσε μία νταλίκα. Χιόνι στους δρόμους δεν υπήρχε, υπήρχαν όμως μεγάλες καθυστερήσεις. Ένα ταξίδι που υπό ομαλές συνθήκες θα διαρκούσε 5 ώρες, διήρκησε 8,5. Οι φωτεινές πικανίδες μεταβαλλόμενων μηνυμάτων (αυτές οι τεράστιες πάνω από τα κεφάλια μας) επί 8,5 δεν μας είπα τίποτα άλλο εκτός από “Χρόνια πολλά”, “Καλά Χριστούγεννα”. Ούτε για καθυστερήσεις στα διόδια, ούτε για εκτιμώμενο χρόνο άφιξης στην επόμενη, την μεθεπόμενη πόλη, ούτε που έχει βενζινάδικο, ούτε που μπορείς να πάρεις ένα μπουκαλάκι νερό, ούτε δελτίο καιρού. Μόνο ευχές. Ευγενικό δε λέω, αλλά αν είσαι κολλημένος στο τιμόνι μέχρι και εκνευριστικό.
Η επιστροφή- προπαραμονή Πρωτοχρονιάς_ είχε ομολογώ μεγαλύτερη ποικιλία. Όχι δεν είχαμε καμία πληροφορία για το δρόμο ή τους σταθμούς εξυπηρέτησης, αλλά είχαμε νουθεσίες, γραμμένες μάλιστα σε πρώτο πρόσωπο “Οδηγώ αμυντικά και οικολογικά”, “Σέβομαι τους εργαζόμενους στο δρόμο”. Τα μηνύματα μάλιστα εναλλάσσονταν στα Ελληνικά και στα Αγγλικά “I respect the workers on the road”, σε … «τραγανά» Αγγλικά (εκ του κόμβου της Τραγάνας). Στο δρόμο έργα υπήρχαν, άρα συμπεραίνεις ότι το μήνυμα ξέμεινε από τότε που υπήρχαν και καθώς κανένα respect δεν κάνει κακό, ιδιαιτέρως αν είναι φιλεργαστικό, σκέφτηκαν να το αφήσουν.
Οι φωτεινές πινακίδες λοιπόν στις εθνικές οδούς διαθέτουν αστική ευγένεια, νουθετούν, εύχονται, αλλά δεν κάνουν αυτό για το οποίο υπάρχουν. Δεν πληροφορούν. Ίσως γιατί μία από τις ονομασίες τους είναι Matrix, που παραπέμπει σε έναν παράλληλο κόσμο. Εκεί ζούν οι φωτεινές πινακίδες. Ευγενικές και άχρηστες.
Δημήτρης Σούλτας
viewtag.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου