Ξεδιπλώθηκε...

Νόρα Ράλλη

Αν κάτι δεν αντέχω, είναι ο βοριάς. Αυτός, που τ' αρνάκια παγώνει. Θέλεις βρέξε, θέλεις χιόνισε, θέλεις κάνε καταιγίδα, θέλεις βάλε τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα μες στον ντάλα ήλιο, κανένα πρόβλημα. Αλλά, ο βοριάς δεν. Γενικά ο άνεμος. Αυτός, που...
βγαίνεις από το σπίτι σου κυρία και φτάνεις στη δουλειά Χάιντι - το κοριτσάκι των Αλπεων. Ασε το μαλλί. Της γριάς. Να μη χωράει σε σκουφί, να μην το διαπερνάει χτένα. Ισως που δεν είμαι από νησί, ίσως που δεν έχω κάνει στα ΛΟΚ, πάντως τους ανέμους δύσκολα τους διαχειρίζομαι. Σου 'ρχεται όλο το σκουπίδι των δρόμων (αυτού του ελεύθερου δημόσιου χώρου, για τον οποίο τόσοι αγώνες δόθηκαν και οι περισσότεροι μεταχειριζόμαστε λες και είναι ο ΧΥΤΑ Αθηνών και περιχώρων) στη μούρη και έρχεσαι και γίνεσαι η Ανακύκλωση Α.Ε. αυτοπροσώπως. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

Το χειρότερο είναι τα λόγια. Οι λέξεις και οι εμπνεύσεις.

Που τις παίρνει ο άνεμος και κολλάν επάνω σου, θες-δε θες. Και τότε έρχεσαι και απογίνεσαι. Μαλλί και σκέψεις, το ίδιο κουβάρι. Κάπως έτσι συνέβη και με του λόγου μου. Εχω και σγουρά μαλλιά, έχω και κάτι θεματάκια με την αισθητική των λέξεων, σιγά μη γλίτωνα. Φύσαγε, βλέπεις, τις προηγούμενες μέρες και εισήλθαν διάφορα περιπλανώμενα και σουρεαλιστικά απ' το σπασμένο μου το τζάμι. Και δεν το άντεξα.

Είναι αυτό που λεν «δεν ξέρεις από πού θα σου 'ρθει». Αλλά κι αυτό το παιδί έχει τον ασυγκράτητο! Ξαφνικά του κόλλησε πως πρέπει να έρθει σε επαφή με αυτό που ονομάζουμε «τοπική κοινωνία» (βλέπε «ξεχασμένες μου αγάπες, του καιρού χαλάσματα»). Επρεπε, όμως, κάπου να βρει συμπαραστάτες. Δεν του βγαίνει, βλέπεις, ούτε το ακροδεξιό, ούτε το νεοφιλελεύθερο, οπότε είπε να κάνει στροφή στο συντηρητικό παππουδιστάν, στη «λαϊκή βάση» του κόμματος. Μια και δυο, κίνησε με το καλαθάκι του να πάει να τους βρει. Τελικός σταθμός: λουτρά Πόζαρ, δυτικά της Αριδαίας, κάπου κοντά στα Γιαννιτσά (την καλημέρα μας στα όμορφα Γιαννιτσά!).

Εκστασιάστηκε. Τι κελαρυστά νερά, τι κρήνες, τι ρυάκια. Είδε η φύσις όνειρο σε ομορφιά και χάρη, χίλιες βρύσες να χύνονται, άρχισε κι αυτός να κρένει χωρίς συμμαζεμό: «Εμείς οι Κρητικοί έχουμε μια ιδιαίτερη ευαισθησία στα ζητήματα της Μακεδονίας. Γιατί αν διπλώσεις τον χάρτη της Ελλάδας στα δυο, θα 'ρθει η Κρήτη να πέσει πάνω στη Μακεδονία και η Μακεδονία πάνω στην Κρήτη».

Κάτι πάγωσε μέσα μου. Νέκρωσαν οι νευρώνες του εγκεφάλου. Σίγησε ακόμη και αυτή η μικρή σαρκαστική φωνούλα, που έχω εφεδρεία για τα δύσκολα. Τα αναπάντεχα...

Τι να πεις, τι να σκεφτείς, τι να νιώσεις μπροστά σε αυτή την αποκαλυπτική δήλωση του προέδρου της Ν.Δ., του υποψήφιου μελλοντικού πρωθυπουργού της χώρας; Αυτό του 'ρθε, αυτό είπε. Εδώ ο πατήρ Μητσοτάκης είχε πει προ 25ετίας πως «το όνομα που θα λάβουν τα Σκόπια δεν έχει μεγάλη σημασία, γιατί κανείς δεν θα το θυμάται σε 10 χρόνια» και ακόμα τον πιστεύουν.

Αλλο με προβληματίζει εμένα. Βρε λες να 'χει δίκιο το παιδί; Μήπως ν' αρχίσουμε να διπλώνουμε χάρτες και γραφήματα, να δούμε επιτέλους τι πάει με τι, ποιος τα παίρνει από ποιον, τι πρόκειται να πέσει στο κεφάλι μας, να 'μαστε και μεις κάπως προετοιμασμένοι. Λες τώρα που ξε-διπλώθηκε η κρυφή ευφυΐα της μπουρζουαζίας, να δοθεί επιτέλους «μια κάποια λύσις»; Λες τώρα που μπορέσαμε να ερμηνεύσουμε τον κόσμο α λα Κυριάκο -διπλώστε/ξαφρίστε/τελειώσατε-, βρε λες να ήρθε η ώρα πλέον και να τον αλλάξουμε; (κάτι σαν τρίξιμο οστών μού φάνηκε πως άκουσα μόλις, μα θα 'ταν ήταν η ιδέα μου).

Δεν το καταλαβαίνουν το παιδί. Το κατανόησα μόλις (σαν τον Βαρουφάκη το 'παθα κι εγώ που τους κατάλαβε τι κουμάσια είναι, εκ των υστέρων φυσικά). Διότι, ο πυρήνας μιας πρωτόλειας, ανεκδοτικής σκέψης έγκειται ακριβώς σε αυτή την καταληκτική φράση, που φωτίζει αναδρομικά την υπόλοιπη ιστορία και κάνει τη λογική ανατροπή: Δίπλωσέ τον, ρε, τι σου ζητάνε!

efsyn.gr