Οικουμενικά και αδιαίρετα...

Για τα ανθρώπινα δικαιώματα μιλάω. Είναι οικουμενικά, δηλαδή αφορούν όλους τους ανθρώπους του πλανήτη, και αδιαίρετα, που σημαίνει πως δεν μπορείς να υιοθετείς όποια...
άρθρα σε βολεύουν από τη Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και να μην εφαρμόζεις κάποια άλλα.

Πολλές κριτικές είχαν διατυπωθεί ήδη από το 1948 που ψηφίστηκε η Διακήρυξη, όπως ότι προηγούνταν τα κοινωνικά δικαιώματα ή τα τοπικά ήθη, η θρησκεία κ.ά.

Για παράδειγμα η Σαουδική Αραβία δεν υπέγραψε τα ανθρώπινα δικαιώματα αφού δεν δεχόταν την ισότητα ανδρών και γυναικών. Επίσης δεν υπέγραψαν η Σοβιετική Ένωση και άλλες χώρες του ανατολικού μπλοκ με μάλλον προσχηματικά επιχειρήματα.

Κάποιες από τις επικρίσεις έχουν ενίοτε δίκιο, αλλά πιστεύω πως τα οικουμενικά και αδιαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα παραμένουν το αποκούμπι των φτωχών και των αδικημένων σε όλο τον κόσμο.

Βέβαια, έχουν συχνά ποδοπατηθεί, ακόμη και στις χώρες της Δύσης, όπου τυπικά ισχύουν στο σύνολό τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε στις 6 Ιουνίου στο περιοδικό Antivirus Magazine πως είναι υπέρ των ομόφυλων ζευγαριών προσθέτοντας: «Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ φαντάζει ως πολυτέλεια στην εποχή της κρίσης, όχι μόνο δεν είναι πολυτέλεια, αλλά είναι εκ των ων ουκ άνευ».

Σωστά. Όμως δέκα ημέρες αργότερα η Ελλάδα μπλοκάριζε κοινή δήλωση των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον ΟΗΕ που επέκρινε την Κίνα για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η γαλλική εφημερίδα Le Monde χαρακτήρισε την ελληνική στάση «διπλωματικό σεισμό». Στην Ελλάδα διπλωματικές πηγές μίλησαν για «αντιπαραγωγική κριτική» στο ευρωπαϊκό κείμενο και πως το ζήτημα έπρεπε να συζητηθεί σε απευθείας διάλογο Ε.Ε. - Κίνας.

Φως φανάρι πως τα οικονομικά συμφέροντά μας ήταν που μέτρησαν. Το Πεκίνο πάντως πανηγύριζε.

Όμως τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αδιαίρετα και δεν μπορείς να είσαι π.χ. υπέρ των ομόφυλων ζευγαριών στην Ελλάδα, ενώ για παραβιάσεις σε άλλες χώρες να σφυρίζεις αδιάφορα.

Μα, θα μπορούσε να πει κάποιος με αυτά που γράφω, εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν. Ναι, αλλά τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι τα καράβια που χάνονται...

Τέλος πάντων, γι’ αυτά τα πολύπλοκα ζητήματα ας διαβάσει όποιος ενδιαφέρεται και το βιβλίο του Κ. Δουζίνα «Το τέλος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», εκδ. Παπαζήση, 2006...

Ανδρέας Ζεμπίλας (Η Αυγή)