Πολύ μελάνι χύνεται αυτές τις μέρες σε όλη την Ευρώπη σχετικά με την αναγκαιότητα να καταψηφιστεί η Μαρίν Λεπέν και...να δημιουργηθεί μια «δημοκρατική γραμμή Μαζινό» για να εμποδιστεί η επέλασή της, όπως έγινε το 2002 απέναντι στον πατέρα της. Και αυτό είναι φυσικό και αναγκαίο.
Την ίδια ώρα, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 2017 δεν είναι 2002 και πως από τότε η Ευρώπη και ο κόσμος έχουν αλλάξει άρδην. Στο μεσοδιάστημα, η μεγαλύτερη επιτυχία του Εθνικού Μετώπου ήταν στην πραγματικότητα αυτό που ο Αντρέα Ρίτσι, αρχισυντάκτης Διεθνών της «El Pais», ονομάζει «λεπενοποίηση της Δύσης».
Ο ακραίος συντηρητισμός στα κοινωνικά θέματα, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, η θρησκοληψία, η αμυντική προσέγγιση του κόσμου, η περιχαράκωση, ο εθνικισμός, ο φόβος, η δυσπιστία απέναντι την επιστήμη και τον ορθολογισμό και η στρεβλή αντίσταση στο «σύστημα» μέσω της προσαρμογής σε παραδοσιακούς εκπροσώπους του έχουν διαχυθεί σε πολλές διαφορετικές κοινωνίες από τις ΗΠΑ μέχρι την Ευρώπη.
Ο λεπενισμός έχει επιδράσει τόσο άμεσα όσο και έμμεσα στην πολιτική και κοινωνική συνείδηση. Χαμηλά κοινωνικά στρώματα, οικονομικά αποκλεισμένοι, φτωχοί, αλλά και κάποιοι από τις ανώτερες τάξεις με ελιτίστικη συνείδηση ενδίδουν στη «γοητεία» του τέρατος.
Παράλληλα όμως –και αυτό είναι πιο επικίνδυνο– οι ιδέες του διαποτίζουν και διαβρώνουν και τα συστημικά κόμματα, τα οποία, για οπορτουνιστικούς και ψηφοθηρικούς λόγους, υιοθετούν μέρος της ακροδεξιάς ατζέντας. Το είδαμε σε πολλές χώρες της Ευρώπης, το είδαμε και στην Ελλάδα, όπου η ακροδεξιά ατζέντα του Γ. Καρατζαφέρη όχι μόνο άνοιξε τον δρόμο στη Χρυσή Αυγή, αλλά μεγάλο μέρος της ενσωματώθηκε από τη Ν.Δ. του Σαμαρά.
Ο λεπενισμός –με διάφορες παραλλαγές ανάλογα με τη χώρα– λειτουργεί σαν ξενιστής για τη μεταφορά της ακροδεξιάς ιδεολογίας στο επίκεντρο της mainstream σκηνής.
Alter ego του –παρότι με διαφορετικές στοχεύσεις και σκοπούς– είναι ο νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος αφενός ανοίγει τον δρόμο στον λεπενισμό και αφετέρου επιτυγχάνει την καταστολή και την υποταγή όχι με το ρόπαλο του φασίστα, αλλά με τον οικονομικό εξαναγκασμό και την απαλλοτρίωση.
Εκείνο που πρέπει να δούμε είναι ότι λεπενισμός και νεοφιλελευθερισμός είναι δύο συμπληρωματικά σχέδια –παρότι φαινομενικά ασύμβατα– για την επιτυχία του ευρύτερου σχεδίου των ελίτ του πλούτου: την πειθάρχηση των πληθυσμών πότε με τον «γύψο» και πότε με τα «μνημόνια».
Φυσικά, ο δρόμος που χωρίζει τον «γύψο» από τα «μνημόνια» είναι υπαρκτός και μεγάλος και γι’ αυτό πρέπει να ανακοπεί η πορεία της Λεπέν προς την προεδρία.
Η ενίσχυση στη Γαλλία και συνολικότερα στην Ευρώπη δυνάμεων όπως αυτές που στήριξαν τον Μελανσόν αποτελεί μονόδρομο για την αναγκαία αντίσταση στον σημερινό «δικομματισμό» Λεπενισμού - νεοφιλελευθερισμού (Μακρονισμού).
Στην Ελλάδα η Ν.Δ., πρωτοτυπώντας, είναι ένα υβρίδιο των δύο, αφού ενσωματώνει τον νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό (Μητσοτάκης - Χατζηδάκης) με το «ρόπαλο» της ακροδεξιάς (Βορίδης, Γεωργιάδης).
Αλλωστε, αυτόν τον καθόλου τυχαίο καταμερισμό εργασίας συμβολίζουν οι δύο αντιπρόεδροι του κόμματος, ενώ ο πρόεδρός του δείχνει ποια πτέρυγα έχει το πάνω χέρι αυτή την περίοδο. Για το μέλλον, βλέπουμε!...
Τάσος Τσακίρογλου, efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου