Οι φίλοι μου, μου είπαν πόσο... χαμηλά θα με έριχνε και ότι στη θέα του, πόσο μάλλον στο άκουσμά του θα ρίσκαρα να ξανακυλήσω στην ξαφνική ανοιξιάτικη γρίπη, όμως εγώ ήμουν αποφασισμένος να ξενυχτήσω να τονε δω. Τι διάλο, ο τύπος που...
όλοι θυμόμαστε για τα «πχοιοτικά» του ελληνικά, το σχεδόν μόνιμο σαρδόνιο χαμόγελο και 'κείνο το περίφημο «μπλοκάκι» ανά χείρας υπήρξε, αν μη τι άλλο, εκτός από δις (μάλλον αποτυχημένος) υπουργός, ο μακροβιότερος μεταπολιτευτικά πρωθυπουργός μας (8 χρόνια και δυο μήνες). Εκείνος που μας έβαλε, έστω με «μαγειρεμένα» στοιχεία στην ΟΝΕ και στο Ευρώ, διεκδίκησε και προετοίμασε τους Ολυμπιακούς που δυστυχώς γι΄αυτόν τους γεύτηκε ο Κωστάκης, «γλίτωσε» από έναν πόλεμο με την Τουρκία, ευχαριστώντας δημοσίως τις ΗΠΑ που δεν τον... επέτρεψαν (ευτυχώς βέβαια γιατί ποιος θα πήγαινε να σκοτωθεί για δύο ξερονήσια), μας "τρέλανε" στην ανάπτυξη δρομολογώντας μεγάλα έργα (νέο αεροδρόμιο, Αττική Οδός, Εγνατία, γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, τραμ κ.λπ.), έβαλε και τη γιαγιά μου στον χρηματιστηριακό πυρετό, αφού στο όνομα του «λαϊκού καπιταλισμού» απέκτησε ΕΛΔΕ και η Έξω Ραχούλα. Επίσης τότε, και παρά το «κραχ» του '99, είχαμε ακόμα λεφτά – αρκετά μάλιστα, ώστε να τρώνε ακόμα με δέκα κουτάλες οι διάφοροι Τσοχατζόπουλοι -, μπόλικη αισιοδοξία (σε αυτό μπορεί να φταίγανε και τα πολλά "Ε", ήτανε βλέπετε και το rave στο φόρτε του) κι ελπίδες – μπόλικες κι ας ήταν φρούδες. Τι να λέμε, εδώ υπήρχαν ακόμα ποδοσφαιρικές ομάδες που έπαιρναν το πρωτάθλημα κι ας μην λέγονταν Ολυμπιακός!
Αμ το άλλο, που ήταν από τους ελάχιστους μεταπολιτευτικά πολιτικούς ηγέτες που δεν ανήκαν ούτε στο παπανδρέικο, ούτε στο καραμανλέικο-μητσοτακέικο πού το' χετε; Οπότε με αυτά και με εκείνα, ο Κώστας Σημίτης έγινε ο λατρεμένος πολιτικός των απανταχού "εκσυγχρονιστών", "ευρωπαϊστών", "ορθολογιστών" και πάει λέγοντας παρά το... τρομοκρατικό του παρελθόν (επί δικτατορίας) που σε άλλες περιπτώσεις θα τους "ξίνιζε" όσο και του Μπελογιάννη. Κι έμεινε μόνο μια Μαλβίνα να ξεφωνίζει ανελέητα από τηλεοράσεως (ώσπου «την έπαψε», σύμφωνα με κάποιες κακές γλώσσες) τον «Τάπερμαν», έχοντας βεβαίως ψυχανεμιστεί «τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες».
Με αυτά και μ' εκείνα στήθηκα μαύρα μεσάνυχτα μπροστά στο γυαλί, διατηρώντας μια ψευδαίσθηση ότι ΟΚ, θα τα ευλογήσει προφανώς τα γένια του, αλλά δεν μπορεί, ο «σοβαρός», «διαβασμένος», «μετρημένος» Σημίτης που πάντα απέφευγε, λέει, τους λαϊκισμούς θα έκανε, με την άνεση της χρονικής απόστασης και του γεγονότος ότι δεν επιθυμεί πια ανάμειξη στην πολιτική, όπως διαβεβαίωνε, σε μια κάποια αυτοκριτική - στην τελική, όλες οι κυβερνήσεις των δύο προηγούμενων δεκαετιών έχουν βαριές ευθύνες για τα μνημόνια της πτώχευσης. Παραμύθια. Κανένα λάθος δεν βρήκε, καμιά ευθύνη δεν ανέλαβε, σε καμιά απολογία δεν προέβη για το οτιδήποτε. Ούτε και πιέστηκε, άλλωστε - οι δύο (ένας δεν έφτανε, άραγε;) δημοσιογράφοι του Σκάι που έπαιρναν τη συνέντευξη, Τσίμας και Κοσιώνη, απέφυγαν συστηματικά οποιαδήποτε ιδιαίτερα πιεστική ή «ενοχλητική» ερώτηση, το δε μελιστάλαχτο, σχεδόν λάγνο βλέμμα του πρώτου κάθε φορά που του απηύθυνε το λόγο ήταν στα όρια της σεξουαλικής παρενόχλησης. Για να μη φανώ... μεροληπτικός, οφείλω βέβαια να συμπληρώσω ότι δυσκολεύομαι να θυμηθώ οποιαδήποτε συνέντευξη Έλληνα πολιτικού σε οποιοδήποτε εγχώριο κανάλι που να τον «στρίμωξε» πραγματικά διότι από πότε τα πόδια θα σηκωθούν να χτυπήσουν το κεφάλι;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Θοδωρή Αντωνόπουλου, ΕΔΩ...
πηγη lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου