Πρυτανεύει μέσα του το ανομολόγητο, το οποίο, δυστυχώς για εκείνον, όλοι καταλαβαίνουν: για να σε προσέξουν, το μεγάλο όπλο είναι η...διαρκής πρόκληση. Βαρείς χαρακτηρισμοί, ύβρεις και λογής παραδοξότητες…
Ο Τσίπρας έχει χαρακτηριστικά πολιτικού απατεώνα. Ο Κατρούγκαλος είναι τζιτζιφιόγκος, καραγκιόζης και τσόλι. Η Ραχήλ Μακρή, βλίτο της Κοζάνης. Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής λεβεντομαλάκες. Και το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου θυμίζει «ολονύχτιο πάρτι στο Δρομοκαΐτειο»… Ενδεικτικοί οι ασύστολοι αυτοί χαρακτηρισμοί, καθ' ότι η εκφραστική ακράτεια του Πέτρου Τατσόπουλου έχει πολύ μεγαλύτερη γκάμα.
Ο ίδιος αρνείται ότι χυδαιολογεί. «Κάποτε πρέπει να συνεννοηθούμε σε αυτή τη χώρα γύρω από το τι ακριβώς σημαίνει χυδαιότητα», έγραψε προχθές απαντώντας σε επικριτικά σχόλια. «Φοβάμαι ότι τα έχουμε λίγο μπερδεμένα στο μυαλό μας. Ιδίως όσοι συγχέουμε τις χυδαίες λέξεις με τις χυδαίες δηλώσεις. Και ιδίως όσοι-ακόμη χειρότερα –καταπίνουμε αμάσητες τις χυδαίες δηλώσεις αρκεί να μην εμπεριέχουν χυδαίες λέξεις»… Τελικά, μας μπέρδεψε. Είναι η όχι επιλήψιμες οι χυδαίες εκφράσεις; Και αν ναι, σε τι αποσκοπούν όταν εμπεριέχονται στο λεξιλόγιο «επωνύμων» που δημοσιολογούν, πολιτεύονται, συγγράφουν και δίνουν μαθήματα ήθους και «πολιτικού πολιτισμού»;
Βέβαια, θα μπορούσε να οχυρωθεί πίσω από μια βολική κοινοτοπία ο Τατσόπουλος και να πει ότι δεν υπάρχουν χυδαίες εκφράσεις αλλά χυδαίοι άνθρωποι. Δεν το κάνει γιατί πρυτανεύει μέσα του το ανομολόγητο, το οποίο, δυστυχώς για εκείνον, όλοι καταλαβαίνουν: για να σε προσέξουν, όταν διψάς για δημοσιότητα, το μεγάλο όπλο είναι η διαρκής πρόκληση. Βαρείς χαρακτηρισμοί, ύβρεις και λογής παραδοξότητες…
Δεν πρωτοτυπεί ο γνωστός συγγραφέας. Κάμποσοι συνάδελφοί του, συγγραφείς και πολιτικοί, κάνουν το ίδιο. Ο Ψαριανός, ο Θανάσης Χειμωνάς, ενίοτε ο Χωμενίδης, συχνά ο Αδωνις (με βαρείς αλλά όχι χυδαίους χαρακτηρισμούς ) και μονίμως ο Πάγκαλος, πρώτος διδάξας και δάσκαλος περιωπής στο «άθλημα». Το αστείο είναι ότι κανένας από αυτούς δεν στερείται δημοσιότητος ούτε ικανοτήτων. Όμως κατάλαβαν νωρίς αυτό που ενστερνίζεται και ο Τατσόπουλος. Ότι το διαρκές της δημοσιότητος, αν δεν μπορεί να προέλθει από την αξία του έργου η των απόψεων, εξασφαλίζεται μονάχα από την ένταση και την διάρκεια της πρόκλησης.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Γιάννη Τριάντη (από την εφημερίδα «Αγορά»), ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου