25.7.15

Καφετζόπουλος: «Ρε Σφαλιάρα...

Αντώνης Καφετζόπουλος: «Ρε Σφαλιάρα, μου πιάνεις το ποτό μου»
 ...μου πιάνεις το ποτό μου»...
Mε αφορμή το σάλο που έχει ξεσπάσει με τον Γιάννη Σπαλιάρα και τα 4.000 κορίτσια του, ο Αντώνης Καφετζόπουλος αποκάλυψε...
μια ιδιαίτερη ιστορία, θέλοντας να τονίσει πόσο πολύ επηρεάζει η δημοσιότητα τις επιλογές του ανθρώπου.

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος αφηγήθηκε μέσω facebook την παρακάτω ιστορία:

«Ο Σφαλιάρας 
Πριν χρόνια παίζαμε στην Καλαμάτα τον "αμερικανό βούβαλο" του Μάμετ. Ο Δημήτρης Αλεξανδρής, ο Τότσικας έ μουά.
Μια μέρα, περπατώντας στην κάτω πλατεία, την πως-τη-λένε, την τρέντι, πλησιάζουν δυο κορίτσια τον Αποστόλη: "είσαι ο Σπαλιάρας;" 
Πρώτη φορά άκουγα αυτο το όνομα, μου φάνηκε κάπως αστείο. Ρώτησα τον Τότσικα, που ψιλοσυγχύστηκε μετά την απόρριψη που έφερε η αρνητική του απάντηση και μου εξήγησε. 
Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται οτι αν ήμουν μικρή Καλαματιανή, θα είχα πέσει ανάσκελα απο την ομορφιά του Αποστόλη. Ηταν ένας μικρός θεός, Ερμής ή κάτι τέτοιο.
Κι όμως τον παράτησαν σύξυλο διότι δεν ηταν αυτο που γνώριζαν απο τα περιοδικά, σκέφτηκα.
Συνεχίσαμε για καφέ, για μια-δυο μέρες φωνάζαμε τον καημένο τον Τότσικα περιπαικτικά "Σφαλίαρα" ("ρε Σφαλίαρα, μου πιάνεις το ποτό μου"), μετά το ξεχάσαμε.
Ύστερα απο κάνα χρόνο χάρη στην επιμονή και την αυτοθυσία (και θα του έχω αιώνια ευγνομωσυνη γι´ αυτο) του Δημήτρη Αλεξανδρή παίζαμε την ίδια παράσταση στην Αθήνα, στο υπόγειο "Βολανάκης" στα Ιλίσια.
Όλα ωραία, εξαιρετική ατμόσφαιρα, έκοβες τη σιωπή με το μαχαίρι, καταπληκτικό έργο, ίσως ο καλύτερος ρόλος που έχω παίξει, το ίδιο λέει κι ο Δημήτρης για πάρτη του, ο κόσμος συγκινητικά εκστατικός.
Μέχρι που, Άνοιξη πια, βγήκε στο Μεγκα ενα τρέιλερ απο κάποιο σήριαλ που θα έπαιζε ο Τότσικας. Ενα μήνα πριν το τελος των παραστάσεων. 
Ξαφνικά πλημμυρίσαμε απο μικρές Αθηναίες, που σαν τις μικρές Καλαματιανές του Σπαλιάρα, έκοβαν εισιτήριο, καρφώνανε τα μάτια βαθιά στα μάτια του Αποστόλη και λιώνανε, σε τρανς, κουβεντιάζοντας μεταξύ τους και στέλνοντας φρενήρη σμς. Ενα απόγευμα αναγκάστηκα να διακόψω και να πω σε δύο (όντως κουκλίτσες, να λέγεται): "ρε κορίτσια...!"
Το ενα απ τα ανθρωπάρια που μιλάνε μεσα στο κεφάλι μου, ο μικροσκοπικός και-καλά-φιλόσοφος, μου υπενθύμισε τι μου είχε πει, τότε, στην κατω πλατεία της Καλαμάτας. 
Οκ μαν.
(Παρεμπιπτόντως αγαπώ τον Τότσικα. Χάρηκα που τον θυμήθηκα).»

Δεν υπάρχουν σχόλια: