Οι Εργατικοί του Μίλιμπαντ ισοπεδώθηκαν στις εκλογές της Πέμπτης γιατί έκαναν προεκλογική εκστρατεία λέγοντας πως έχουν ένα καλύτερο σχέδιο για ένα καλύτερο μέλλον (a better plan for α better future) σε μία Μεγάλη Βρετανία που ...
εμφανίζει τεράστια ποσοστά φτωχών εργαζομένων και αποκλεισμένων από τις δομές και τις παροχές του κοινωνικού κράτους.
Όταν το 2010 ανέτειλε το πολιτικό άστρο του Εντ Μίλιμπαντ πολλοί και πολλές στη Μεγάλη Βρετανία πίστεψαν πως είχε αρχίσει να μετράει αντίστροφα ο χρόνος για να επιστρέψει το Εργατικό Κόμμα στη διακυβέρνηση, την οποία μόλις είχε χάσει από τους Συντηρητικούς του Ντέιβιντ Κάμερον. Ο σαραντάρης τότε Μίλιμπαντ, πολιτικό «παιδί» του Γκόρντον Μπράουν και όχι του μαρξιστή πατέρα του Ράλφ, προσπάθησε να μην διαψεύσει αυτές τις προσδοκίες ανακοινώνοντας πως οι Εργατικοί θα κάνουν αριστερή στροφή, ή τουλάχιστον μία στροφή από τον μπλερισμό, και θα βρεθούν πάλι κοντά στα συνδικάτα, στον εργαζόμενο λαό, στους άνεργους και τους αποκλεισμένος από τις δομές και τις παροχές του κοινωνικού κράτος.
Ο Μίλιμπαντ έδειξε ότι και ήθελε και μπορούσε να κοντράρει στα ίσια τον, άχρωμο και άοσμο, Κάμερον, στη βάση ενός πολύ συγκεκριμένου πράγματος: Τη λιτότητα και το αν έπρεπε να συνεχιστεί ή να σταματήσει. Ο Μίλιμπαντ, λίγους μήνες μετά την εσωκομματική νίκη απέναντι στον αδελφό του – και μπλερικό – Ντέιβιντ, μιλώντας σε μία πρωτοφανή συγκέντρωση των εργατικών συνδικάτων στο Λονδίνο υποστήριξε πως η επιστροφή των Εργατικών στη διακυβέρνηση θα σήμαινε το τέλος της λιτότητας και αυτό εκτόξευσε τη δημοτικότητα του στα ύψη, όπως και τα ποσοστά των Εργατικών στις δημοσκοπήσεις. Όσο κι αν φαίνεται κάπως παράξενο το ρίσκο αυτής του της δέσμευσης ήταν και η αρχή της δύσης του πολιτικού του άστρου, που στις εκλογές της Πέμπτης συντρίφτηκε οριστικά και αμετάκλητα, με τον Μίλιμπαντ να είναι μόλις 45 χρονών.
Η απόδοση αυτής της συντριβής στην απόλυτη επικράτηση του Εθνικού Κόμματος της Σκωτίας σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες της Σκωτίας έτσι σκέτα δεν λέει απολύτως τίποτα. Σίγουρα χωρίς τη ψήφο του εργαζόμενου λαού της Σκωτίας οι Εργατικοί δεν θα μπορούσαν να πετύχουν μία μεγάλη νίκη και στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσαν να επικρατήσουν οριακά έναντι των Συντηρητικών. Σίγουρα το πρόσφατο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας, αν και χάθηκε, φούσκωσε με αέρα τα πανιά του Εθνικού Κόμματος της Σκωτίας, που όμως στις εκλογές της Πέμπτης δεν κατέβηκε κρατώντας τη σημαία της ανεξαρτησίας, αλλά ένα πλακάτ που έλεγε να μπει τέλος στη λιτότητα. Αυτό το πλακάτ που παράτησε ο Μίλιμπαντ πριν καν κλείσει δύο χρόνια στην ηγεσία των Εργατικών.
Οι Εργατικοί του Μίλιμπαντ ισοπεδώθηκαν στις εκλογές της Πέμπτης γιατί έκαναν προεκλογική εκστρατεία λέγοντας πως έχουν ένα καλύτερο σχέδιο για ένα καλύτερο μέλλον (a better plan for α better future) σε μία Μεγάλη Βρετανία που εμφανίσει τεράστια ποσοστά φτωχών εργαζομένων και αποκλεισμένων από τις δομές και τις παροχές του κοινωνικού κράτους. Ο Μίλιμπαντ, σαν άλλος… Νταλέμα, σε όλη την προεκλογική εκστρατεία δεν μπόρεσε να σταυρώσει ούτε μία αριστερή κουβέντα και επέλεξε να παίξει στο γήπεδο του Κάμερον υποστηρίζοντας ότι έχει ένα καλύτερο σχέδιο από αυτό των Συντηρητικών. Και κάπως έτσι ήρθε, όχι μόνο για τον Μίλιμπαντ αλλά για το Εργατικό Κόμμα, το no future at all. Η Ευρώπη, προφανώς και η Μεγάλη Βρετανία, δεν χρειάζεται ένα καλύτερο σχέδιο, ένα διαφορετικό σχέδιο έχει ανάγκη.
Θεόφιλος Σιχλετίδης (ένας από τους δύο Λύκους: καθημερινά, 12 με 1, στο ρ/σ «Στο Κόκκινο 93,4»)
πηγη alterthess
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου