Τον Νότη Σφακιανάκη τον γνώρισα πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, όταν...
υπήρχαν ακόμη δισκογραφικές εταιρείες. Μία εξ αυτών με είχε στείλει στο Παρίσι να παρακολουθήσω μια συναυλία της Tina Turner με σαπόρτ Bruce Willis (don’t ask…) και την άλλη μέρα πήρα το αεροπλανάκι να πάω Λονδίνο να δω τον Έλληνα αοιδό. Πάλι με λεφτά της εταιρείας, όχι με δικά μου. Αν δεν κάνω λάθος εμφανιζόταν στο Wembley Arena, κλειστό γήπεδο με χωρητικό γύρω στα 12.00 άτομα. Και το γέμισε μια χαρά, με συμμετοχή ενθουσιώδη από το κοινό.
Εγώ αυτό είδα, αυτό έγραψα. Σημείωσα επίσης ότι τα τραγούδια του Σφακιανάκη δεν ήταν και τόσο του γούστου μου, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα που έλεγε και ο πατέρας μου. Τέλος πάντων, έληξε η συναυλία, πήγαμε στο ξενοδοχείο, πιάσαμε την κουβέντα με τον Νότη, νορμάλ καταστάσεις. Ήταν λίγο Ελληνάρας στις απόψεις του, το ομολογώ, και ποιος δεν ήταν όμως εκείνη την εποχή; Άσε που αυτό που πραγματικά τον ενδιέφερε δεν ήταν η πολιτική αλλά το σόπινγκ. Το manic shopping που λένε και οι Εγγλέζοι. Θυμάμαι που με είχε ρωτήσει για κανά καλό μαγαζί, του είχα υποδείξει την μπουτίκ του Paul Smith και την είχε σηκώσει ολόκληρη. Κι ύστερα σήκωσε και τα διπλανά καταστήματα ρούχων!
Οφείλω επίσης να σημειώσω ότι ήταν άνθρωπος ευγενής και πως όταν διάβασε όσα γράψει για την συναυλία του στο Λονδίνο με ευχαρίστησε θερμά. Δεν το περίμενε ο δόλιος ότι θα γλύτωνε το θάψιμο από μια κουλτουριάρικη εφημερίδα όπως η «Ελευθεροτυπία». Αυτά και τίποτε παραπάνω. Πήγα μια φορά σε μια απονομή χρυσού δίσκου του, βαρέθηκα τη ζωή μου (δεν υπάρχουν πολλά πιο βαρετά πράγματα από τις απονομές δίσκων), ξαναείπαμε τα «ευχαριστώ» και τα «παρακαλώ» και τέλος. Εν γένει οι αναμνήσεις μου από τον άνδρα διόλου δυσάρεστες δεν ήταν.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, τραβάω τα μαλλιά μου εδώ και κάτι χρονάκια που μας έχει προκύψει χρυσαυγίτης ο Σφακιανάκης. Και για τις μπούρδες που λέει και, κυρίως, για τον τρόπο που τις λέει. Καθότι ο ευγενής ανήρ που είχα γνωρίσει εγώ έχει εξαφανιστεί και τη θέση του έχει πάρει ένας βασιβουζούκος. Ένας κάγκουρας τετάρτης διαλογής που εκφράζεται σαν παραληρηματικό δωδεκάχρονο. Και τις προάλλες στο κέντρο όπου εμφανίζεται «στόλισε» τον Ρέμο, τον Παντελίδη και την συγχωρεμένη τη Μελίνα…
Με τους δύο πρώτους δεν θα ασχοληθώ, είναι ενδοκαλλιτεχνικό το ζήτημα και δεν μου πέφτει λόγος. Με το στόρι της Μελίνας ωστόσο, πρέπει να σας πω ότι έφριξα. Διότι βγήκε ο αοιδός και δήλωσε: «Πήγα στον Παρθενώνα λοιπόν και ήθελα να φουντάρω. Είναι μέγιστη ντροπή από το 1992 τα κοπρόσκυλα που διαφεντεύουν τις τύχες μας, λέγεται Μελίνα Μερκούρη και τα ρέστα... η θεά...του κωλ... Έχουν μέσα στο μνημείο το δικό μας γερανούς σκουριασμένους από το 1992 και παραπήγματα οι ξεδιάντροποι, μιλάμε τώρα για ελεεινή φυλή, που μας κυβερνάει από το 1973 και μετά»
Τόσο καλά. Τόσο γλαφυρά. Τόσο βοθρολυματικά, από έναν τύπο που δεν σέβεται τίποτα και κανέναν. Ούτε τους ζωντανούς ούτε τους νεκρούς. Κι άντε να τους εξηγήσεις τώρα του Σφακιανάκη ότι οι εργασίες στον Ιερό Βράχο δεν σταματάνε ποτέ. Μπροστά σε αυτή την αδιανόητη αμετροέπεια, ένα πράγμα και μοναδικό μπορεί κανείς να σημειώσει. Ότι μετά από την ύβρη, έρχεται η νέμεση. Τελεία.
Xρηστος Ξανθάκης
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου