Η μετανάστευση δεν αποτελεί από μόνη της πρόβλημα για την κοινωνία, αντιθέτως σε γενικές γραμμές επιδρά θετικά στην κοινωνική αλλά και...οικονομική εξέλιξή της. Παρόλα αυτά δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς το γεγονός ότι είναι ικανή να επιφέρει δυσχέρειες και να απειλήσει την ευημερία του τόπου, όταν δεν λαμβάνονται τα απαραίτητα μέτρα και αποφάσεις.
Η Ελλάδα, είναι μια χώρα που χαρακτηρίζεται από μια ευρεία δομή και σύνθεση των μεταναστευτικών ροών. Ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού, που αγγίζει το 8%, αποτελείται από μετανάστες, που γεννήθηκαν, εργάζονται και συμμετέχουν ενεργά στη κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας. Η ένταξη αυτών των μεταναστών προϋποθέτει από τη μια την ευνοϊκή διάθεση των ίδιων των μεταναστών να προσαρμοστούν και να λειτουργούν σύμφωνα με τα πρότυπα της τοπικής κοινωνίας, και από την άλλη την επιθυμία της τοπικής κοινωνίας να τους αποδεχθεί. Ωστόσο, το ζήτημα της νόμιμης ενσωμάτωσης τους και εξασφάλισης των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους, συνεχίζει να αποδοκιμάζεται, οδηγώντας στη διαμόρφωση ενός κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι χωρίς συνοχή, που διαμελίζει το ίδιο το κοινωνικό σύνολο, οξύνει την επιθετικότητα, τις συγκρούσεις και τους άδικους αποκλεισμούς.
Το ζήτημα της ιθαγένειας των μεταναστών και ιδίως αυτών της δεύτερης γενιάς, έχει απασχολήσει στο παρελθόν και συνεχίζει εντονότερα να απασχολεί τη νέα Κυβέρνηση Συνεργασίας, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Μετά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας περί αντισυνταγματικότητας του νόμου 3838/2010, γνωστού και ως «Νόμος Ραγκούση», η έννοια της ελληνικής ιθαγένειας στις περισσότερες των περιπτώσεων ταυτίζεται με την έννοια της ελληνικής συνείδησης και εθνικότητας, προκαλώντας συνεχείς αντιδράσεις.
Μέχρι και το 2010, η Ελλάδα υπήρξε η μοναδική χώρα που δεν είχε προβεί σε θεσμοθέτηση ειδικών ρυθμίσεων για τους μετανάστες δεύτερης γενειάς. Η απόκτηση της ελληνικής υπηκοότητας θεωρήθηκε από πολλούς ως το μέσο που θα συντελέσει στην ενσωμάτωση των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Ουσιαστικά όμως, αποτελεί απλώς την «επισφράγιση» της «ελληνικότητας» του κάθε μετανάστη που είτε γεννιέται, είτε μετέχει στο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας, είτε ακόμα διεκδικεί μια θέση στην αγορά εργασίας της χώρας.
Στη σημερινή ζοφερή πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην χώρα, οι αντικρουόμενες απόψεις και δηλώσεις των κομματικών αντιπροσώπων, προκαλούν έντονο προβληματισμό αναφορικά με την εξέλιξη των κοινωνικών δεδομένων.
Λόγου χάρη σε πρόσφατη δήλωση του Πάνου Καμμένου, προέδρου του κόμματος των ΑΝ.ΕΛΛ, γίνεται λόγος για «κόκκινες γραμμές» στο μεταναστευτικό ζήτημα που έχει θέσει και ακολουθεί το εν λόγω κόμμα. Η παραχώρηση ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες δεύτερης γενιάς, αντιβαίνει, λένε, αυτές αρχές, οι οποίες αναγνωρίζουν το δικαίωμα διεκδίκησης και απόκτησής της μόνον σε μετανάστες τρίτης γενιάς που θα έχουν ενταχθεί ομαλότερα στο ελληνικό σύστημα, σεβόμενοι το Σύνταγμα και τις αξίες της χώρας. Καταλαβαίνει κανείς έτσι, ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την κοινωνική περιθωριοποίηση των μεταναστών, φέρει η ίδια η πολιτική της χώρας.
Ως μετανάστρια δεύτερης γενιάς, έχω πλήρη και σαφή επίγνωση των προβλημάτων και των κινήτρων των μεταναστών. Η ελλιπής ενημέρωσή τους, η απορριπτική αντιμετώπιση και η καταβολή παραβόλων για την χορήγηση και ανανέωση της άδειας διαμονής από πολίτες τρίτων χωρών, που αγγίζουν το ποσό των 150 μέχρι και 900 ευρώ, είναι υποθέσεις που μπροστά στις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπος κάθε «νόμιμος» μετανάστης. Συνεπώς, το φλέγον ζήτημα της νομιμοποίησης αλλά και η ίδια η νομοθεσία που παγιδεύει τον μετανάστη σε χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες, είναι τα βασικά θέματα τα οποία οφείλουν να ευαισθητοποιήσουν και να ενεργοποιήσουν τη δράση της νέας κυβέρνησης.
Με την πάροδο των χρόνων, συνηθίσαμε να αποδεχόμαστε τις κοινωνικές διακρίσεις μεταξύ τον ανθρώπων, βάσει της «ελληνικότητάς τους», αυτό όμως είναι καιρός να σταματήσει και οι μετανάστες πλέον να αντιμετωπίζονται ως ένα οργανικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Αδιαμφισβήτητα, μπορούμε πλέον να διαπιστώσουμε πως η διά-κριση, είναι ίσως αυτή η οποία κρύβει την βασικότερη αιτία της κρίσης, και όταν λέω κρίση, αναφέρομαι κυρίως στο κοινωνικό τομέα όπου κρίνεται απαραίτητη η εφαρμογή της ίσης μεταχείρισης σε κάθε πτυχή της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής, γεγονός που θα οδηγήσει στην ενίσχυση της τοπικής συνοχής και συνάμα θα διαμορφώσει μια κοινωνική στάση απαλλαγμένη από κάθε είδους ρατσιστική ιδεολογία...
Ελένη Μέτσα
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου