22.3.15

Δεν έχει δοθεί λευκή επιταγή...




Eίναι η Ελλάδα ο λιγότερο συνεργάσιμος πελάτης του ΔΝΤ στην 70ετή ιστορία του Ταμείου, όπως φέρεται να είπε στέλεχος του Οργανισμού σε δημοσιογράφο του Bloomberg; Εχουν δίκιο οι...
Γερμανοί αξιωματούχοι όταν δηλώνουν ότι «το να πείσεις την ελληνική κυβέρνηση να καταρτίσει ένα αυστηρό πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής είναι σαν να ιππεύεις ένα νεκρό άλογο»; Εχει βάση η βιτριολική κριτική στελέχους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι οι Ελληνες συνομιλητές του γνωρίζουν πολύ καλά τα τσιτάτα του Τσε, αλλά όχι τα στοιχεία της οικονομίας της χώρας τους; Λένε αλήθεια οι κορυφαίοι παράγοντες της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας όταν υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα δεν σέβεται τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, δεν δίνει επαρκή πληροφόρηση στα τεχνικά κλιμάκια και αρνείται να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις; Υπάρχουν δύο τρόποι να ερμηνεύσεις την αρνητική εικόνα που έχει διαμορφωθεί για την Ελλάδα. Ο ένας είναι ο κλασικός, αρκετά δημοφιλής στους καφενέδες της επικράτειας, και όχι μόνο.

Με όπλο τις γνωστές και παντός καιρού θεωρίες συνωμοσίας μπορούν κάποιοι να ισχυριστούν ότι η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται απέναντι σ’ ένα εχθρικό μπλοκ δυνάμεων που απεργάζεται σχέδια για να πετύχει την πλήρη αιχμαλωσία της χώρας και την εξουδετέρωση της δυναμικής που ενσωματώνει το αιρετικό ελληνικό παράδειγμα. Ο άλλος είναι πιο γήινος και προσπαθεί να δει τα πράγματα από τη σκοπιά του ρεαλισμού. Οσοι τον υιοθετούν ως εργαλείο ανάλυσης υποστηρίζουν ότι η ελληνική κυβέρνηση κινείται εική και ως έτυχε. Δεν έχει σχέδιο ούτε για μετωπική ρήξη ούτε για αξιοπρεπή συμβιβασμό και γι’ αυτό η αντιφατική συμπεριφορά της δημιουργεί σύγχυση. Πρόκειται για την προσέγγιση που δικαιώνει τις ιερεμιάδες των ξένων.

Τι ισχύει: Συνωμοσία με την κλασική έννοια του όρου δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι η σύγκρουση δύο ανταγωνιστικών στρατηγικών. Σχεδόν οι πάντες στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες λένε ότι η κυβέρνηση πρέπει να δεχτεί την αξιολόγηση που έμεινε στη μέση, να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για να έρθει η ανάπτυξη, να αποφύγει τις μονομερείς ενέργειες και να υπογράψει νέο Μνημόνιο αν θέλει να εξασφαλίσει τη ρευστότητα που έχει ανάγκη για να καλύψει τις υποχρεώσεις της. Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να προσχωρήσει σ’ αυτή τη λογική γιατί θα είναι σαν να ακυρώνει τον λόγο ύπαρξής της. Εξελέγη με άλλη ατζέντα και η εντολή που έχει λάβει είναι να υλοποιήσει το πρόγραμμά της, χωρίς όμως να θέσει σε αμφισβήτηση τη θέση της χώρας στην ευρωζώνη. Η ελληνική κυβέρνηση, εκτός από την πλειονότητα των πολιτών, έχει με το μέρος της και τα ολέθρια αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε μέχρι τώρα.

Δεν μπορεί να συνεχίσει να προωθεί μια συνταγή που έχει προκαλέσει ανθρωπιστική κρίση, έχει εκτινάξει την ανεργία, έχει καταστρέψει την παραγωγική βάση της χώρας και έχει αφανίσει τη μεσαία τάξη. Με βάση την κοινή λογική, αλλά και όλες τις οικονομικές θεωρίες, η πολιτική αυτή έχει αποτύχει και πρέπει να ανατραπεί. Φαίνεται όμως ότι ούτε η κοινή λογική ούτε οι οικονομικές θεωρίες μπορούν να εξημερώσουν τον δογματισμό. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες αναρωτιέται κανείς αν είναι εφικτός ο στόχος της ελληνικής κυβέρνησης να υπάρξει πολιτική λύση στο ελληνικό πρόβλημα.

Πολιτική λύση όπως θα την επιθυμούσε η κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να προκύψει. Οι συσχετισμοί είναι κατάφωρα αρνητικοί. Ο αντίπαλος είναι αδίστακτος. Εκβιάζει, πιέζει, συκοφαντεί, έχει συμμάχους στο εσωτερικό της χώρας (κόμματα, τραπεζίτες, μεγάλους επιχειρηματίες, μέσα ενημέρωσης) και κυρίως κρατάει τα κλειδιά του χρηματοκιβωτίου. Μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα και να δημιουργήσει συνθήκες οικονομικής ασφυξίας ώστε να τορπιλίσει το κλίμα συναίνεσης που απολαμβάνει η νέα κυβέρνηση.

Ετσι, επιστρέφουμε στο κρίσιμο ερώτημα που πλανάται σαν μοχθηρό φάντασμα από την επομένη των εκλογών και με το οποίο οφείλει η κυβέρνηση να αναμετρηθεί επειγόντως: είναι το πρόγραμμά της, το οποίο διατείνεται ότι δεν διαπραγματεύεται, συμβατό με την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη – πάση θυσία όπως ζητούν οι πολίτες και όπως η ίδια δηλώνει ότι επιθυμεί; Γνωρίζει πάντως πως στο θέμα αυτό δεν έχει εξουσιοδότηση για μονομερείς ενέργειες. Ούτε προς τη μία (ρήξη) ούτε προς την άλλη (άτακτη υποχώρηση) κατεύθυνση.

Tάσος Παππάς

efsyn.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: