Στο ευρωπαϊκό επικοινωνιακό παιγνίδι (και στο διεθνές) ο Ελληνας υπουργός Οικονομικών έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Έχει σαρώσει την τηλεοπτικότητα, ακροαματικότητα, εντυπώσεις κ.τ.λ.
Με...
το σπαθί του. Ξέρει τι του γίνεται, τι λέει, είναι ήρεμος και γενναιόφρων (ακόμη κι όταν -ενίοτε- περπατά σαν παγόνι), δηλώνει ότι συνεργάζεται με την ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά, του αρέσει που είναι Ελληνας, είναι κοντά στα κοινωνικά κινήματα (στο θεωρητικό επίπεδο), φαίνεται να απολαμβάνει τη ζωή και να επιδεικνύει την επιστήμη του.
Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν πέσει όλοι επάνω του να τον κατασπαράξουν, να τον διαβάλουν, να τον υποτιμήσουν, να τον απαξιώσουν (αλλοδαπά και ημεδαπά κακεντρεχή και εμπαθή κοράκια). Ο,τι ξεφεύγει από την κατεστημένη, κακομοίρικη αριστεροσύνη τους ή δεξιοσύνη τους, ό,τι δηλώνει ανεξαρτησία, αυτοπεποίθηση και χαρά είναι -κατ’ αυτούς- μίασμα.
Ας μην κοιτάξουμε στο βάθος, ας μείνουμε στο επικοινωνείν και στη λυσιτέλεια των συμμετεχόντων. Ο Βαρουφάκης, πρώτη ίσως φορά στα κοινοβουλευτικά χρονικά, έχει την αμέριστη συμπαράσταση (έως ενθουσιασμού) από τους νέους και τους φοιτητές.
Τον βλέπουν σαν έναν επαρκή -επαρκέστατο!- επιστήμονα που αντιμετωπίζει σχεδόν αφ’ υψηλού τους μετρίους οικονομολόγους των Βρυξελλών. Ισως αντιτείνουν πολλοί ότι κινείται στα αμείλικτα όρια της σοβαρότητας, ότι προτιμά τη μεθόριο από το (βασανιστικά συστημικό) κέντρο· θα μπορούσαν ακόμη να υποστηρίξουν ότι οι θεαματικές κινήσεις του Ελληνα υπουργού θα γίνονταν ούτως ή άλλως, ακόμη κι αν ήταν μέλος μιας φιλελεύθερης κυβέρνησης, ότι δηλαδή όλα αυτά τα κάνει ο ναρκισσισμός του και όχι η ιδεολογία του...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γιώργου Σταματόπουλου πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου