Γεμίσαμε δηλώσεις. Κλισέ. Όλο λάδι κι από τηγανίτα, τίποτα. Έχουμε ο καθένας το δικό του προσωπικό "επαναστατικό" μέτωπο που...ανοίγουμε εναντίον οποιουδήποτε γιατί εκεί νιώθουμε ανώτεροι. Δηλώνουμε. Με το facebook, το twitter, το share, το like, το follow και το unfollow που θα κρατάμε την Κυριακή στον καφέ μας.
Απαξιώνουμε την πραγματικότητα που μέσω μέσων και ανθρώπων καταναλώνουμε, αφοδεύουμε, και μετά, όπως μετά από κάθε ωραίο χέσιμο, νιώθουμε καλά.
Καλά που μας αρέσει το πολιτικά ορθό. Το «δείτε τον τάδε ευρωβουλευτή που στηρίζει την Ελλάδα», το «άστεγος πήρε παπούτσια από περαστικό», το «φοιτητής έβαλε στη θέση του το Ντάισελμπλουμ», το «όλοι φταίμε για τον Βαγγέλη» κλπ.
Χωρίς να μπορούμε όμως να κατανοήσουμε το πόσο συγκλονιστική είναι η πραγματικότητα. Πόσο συγκλονιστικό είναι να είσαι άστεγος, πόσο συγκλονιστικό είναι να σε θάβουν οι νταήδες, πόσο συγκλονιστικά άσχημα περνάει ο φοιτητής.
Και έτσι, δεσμευτήκαμε ιδεολογικά στο Like ρε συ πιτσιρίκο και τελειώσαμε. Ιδεολογία προς κατανάλωση και πέψη.
Και δεν μου κάνει εντύπωση τίποτα πια. Καμία εικόνα. Κανένα κείμενο. Τι κάνουμε είναι το ζήτημα. Όλα έχουν ακουστεί και γραφτεί.
Αλλά αυτή η πουτ@να η δυαδικότητα μας, η ψηφιοποίηση που έχουμε υποστεί μπορεί να πατάξει τη δημιουργία, τον έρωτα, την επανάσταση.
Μόνο αν επιστρέψουμε στην αναλογικότητα της φύσης μας, στο άπειρο που μας αξίζει και μας αναλογεί δεν θα μας ξαναπειράξουν ποτέ...
pitsirikos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου