παίρνει τον αέρα της δουλειάς. Να ξεπερνά παιδικές αρρώστιες, αρρυθμίες, επιπολαιότητες, παγίδες, εσωτερικές και διεθνείς. Να τη διαπερνά όλο και πιο φανερά και όλο και πιο βαθιά, όχι μόνο η ευθύνη για το σήμερα και το αύριο της Αριστεράς, αλλά και η απείρως βαρύτερη ευθύνη για το σήμερα και το αύριο της χώρας.
Εννοείται ότι εν αρχή ην η Πολιτική. Οι κατευθύνσεις, η τακτική, η γραμμή. Αλλά και τα πρόσωπα έχουν τη δική τους καθοριστική σημασία, έτσι δεν είναι; Ε, οι παλιοί και νέοι φίλοι και σύντροφοι που τους έλαχαν οι επωμίδες του κρατικού αξιωματούχου εμφανίζονται κάθε μέρα πιο ώριμοι. Πιο αποτελεσματικοί. Πιο ευέλικτοι. Και αποδεικνύουν μια αλήθεια: Η διακυβέρνηση είναι δύσκολη, αλλά δεν είναι και η τέχνη που μαθαίνουν να ασκούν πάππου προς πάππου μόνο οι γαλαζοαίματοι. Μια χαρά τα καταφέρνουν και οι κόκκινοι.
Θυμάστε τον Δραγασάκη που μιλούσε πριν από καναδυό χρόνια για τη βίαιη ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ; Υπήρξε ωρίμανση φυσικά, που οδήγησε και στην εκλογική νίκη. Αλλά η βίαιη ωρίμανση των προσώπων που σηκώνουν το βάρος της διακυβέρνησης συντελείται τώρα. Μπροστά στα μάτια μας. Ρίξτε μια ματιά στη Νάντια, στον Παναγιώτη, στον Θόδωρο, στον Σκουρλέτη, στον Γιάννη με δύο νι, στον Στρατούλη, στον Ήσυχο, στον Παπά, στα πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ εν γένει, που τώρα είναι πρόσωπα της κυβέρνησης. Και θα καταλάβετε καλή τη πίστει...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Θανάση Καρτερού πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου