H παρτιτούρα του φόβου που παρέμενε από την άνοιξη του 2012 στα συρτάρια των δανειστών και των ντόπιων αργυραμοιβών εμφανίζεται ξανά σε ανανεωμένη εκτέλεση. Σε μια...
συγχορδία τρόμου και καταστροφολογίας, σύσσωμος πλέον ο συστημικός Τύπος εγχώριας και ξένης παραγωγής και φυσικά με την αμέριστη συμπαράσταση του τηλεοπτικού παράγοντα προειδοποιεί σε καθημερινή βάση τους πολίτες για τα δεινά που επιφυλάσσει στον τόπο...
μια αριστερή στροφή της εκλογικής βάσης. Πρόκειται για ένα κοντσέρτο επικοινωνιακών πολυβόλων που κροταλίζουν νυχθημερόν πάνω από τα κεφάλια ανέργων, επισφαλώς εργαζομένων, απλήρωτων, νεόπτωχων και καταχρεωμένων αναγνωστών και τηλεθεατών. Με λέξεις που σφυρίζουν σαν σφαίρες κανάλια και εφημερίδες επιχειρούν να κρατήσουν την κοινωνία υποταγμένη μέσα στα ορύγματα του τρόμου και της ανασφάλειας.
Η παρτιτούρα του φόβου που παρέμενε από την άνοιξη του 2012 στα συρτάρια των δανειστών και των ντόπιων αργυραμοιβών εμφανίζεται ξανά σε ανανεωμένη εκτέλεση. Την εκτέλεση της πρωτοσέλιδης παρτιτούρας ανέλαβαν οι πρόθυμοι και άξιοι σολίστες υπό τη διεύθυνση του ίδιου του πρωθυπουργού. Με την μπαγκέτα του ο μαέστρος της σταθερότητας διευθύνει τα πολυβόλα που σπέρνουν τις νότες του Grexit, της χρεοκοπίας, του πιστωτικού γεγονότος, των οικονομικών λιμών και των κοινωνικών καταποντισμών. Στη διαπασών τα βιολιά ενός εξαρτημένου συστήματος εκτελούν συντονισμένα το συμβόλαιο του τρόμου εξαργυρώνοντας κάθε νότα που παίζουν, κάθε σφαίρα που εξαπολύουν προς το συνειδητό, αλλά και προς το ασυνείδητο του κοινού.
Από τη μια οι καλοκουρδισμένες με δάνεια χορδές να χαϊδεύουν τα αυτιά του εξώστη με αρμονικές μελωδίες σταθερότητας, ανάπτυξης και εγγυημένης φτώχειας κι από την άλλη τα κρουστά των αγορών να σφυροκοπούν με μανία τα φοβικά του ένστικτα. «Ο πανικός επιστρέφει στην Ελλάδα» είναι ο τίτλος του έργου της εθνικής μας παράστασης, με τα «καλάσνικοφ» της ενημέρωσης να δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας. Ξεπερνώντας και τον ίδιο τους τον εαυτό στην παράσταση του '12, ερμηνεύουν με εξαιρετική δεξιοτεχνία σκηνές ανείπωτης δυστυχίας. Και όσο ο εξώστης τρέμει και κουμπώνεται τόσο η πλατεία αγαλλιάζει στο κροτάλισμα των πολυβόλων. Για την πλατεία, κάθε σφαίρα είναι κι ένα δικαίωμα του εξώστη λιγότερο. Κάθε νότα φόβου είναι κι ένα τσαλαπατημένο μεροκάματο. Όσο ο πολυπληθής εξώστης φοβάται, τόσο η πλατεία των λίγων και των εκλεκτών χειροκροτεί. Και μπιζάρει ενθουσιασμένη τον μαέστρο και την ορχήστρα των πολυβόλων. Κι άλλο, φωνάζει η πλατεία, κι άλλο. Γιατί όσο περισσότερα θα ζητάει η πλατεία από την ορχήστρα, τόσο λιγότερα θα παίρνει ο εξώστης...
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου