Είναι κόρη επιζησάντων του Ολοκαυτώματος και ταυτόχρονα η πιο σκληρή και αδιάλλακτη επικριτής της ισραηλινής προπαγάνδας κατά των Παλαιστινίων. Τα άρθρα της είναι διαλεχτά μαθήματα δημοσιογραφίας.
Πολλοί θεωρούν πως...
βιώνει την ιστορία του Ισραήλ ως μια ουτοπία, πως περιμένει από τους Εβραίους συντοπίτες της κάτι που δεν είναι ικανοί να δημιουργήσουν πια. Η αλήθεια είναι πως η Ισραηλινή δημοσιογράφος Αμίρα Χας, ανταποκρίτρια της εφημερίδας «Χαάρετζ», καταγράφει την καθημερινή ζωή στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη χρόνια τώρα.
Απειλές
Εχει πολλάκις δεχτεί απειλές από την κυβέρνηση Νετανιάχου, καθώς είναι η μοναδική Ισραηλινή δημοσιογράφος που έχει ζήσει τόσο στη Γάζα όσο και στη Δυτική Οχθη. Είναι η ρεπόρτερ που τη μισούν τόσο το ισραηλινό κατεστημένο όσο και η πολιτική εξουσία.
Η ίδια γράφει: «Αν νίκη σημαίνει να προκαλείς στον εχθρό ένα βουνό σφαγμένα παιδιά, τότε το Ισραήλ έχει νικήσει. Αυτές οι νίκες προστίθενται στην ηθική μας κατάπτωση, στην ηθική ήττα μιας κοινωνίας που δεσμεύεται να μην κάνει την αυτοανάλυσή της, που αρέσκεται να μεμψιμοιρεί για τις καθυστερήσεις των αεροπορικών πτήσεων».
Τα τελευταία δεκαέξι χρόνια κατοικεί στη Ραμάλα. Κόρη αριστερών Εβραίων, μεγάλωσε στην Ιερουσαλήμ και στο Τελ Αβίβ. Περιγράφει τη Γάζα ως μια «ανοιχτή φυλακή, όπου όσοι ζουν εκεί γνωρίζουν ότι δεν έχουν τον έλεγχο της ζωής τους κι αυτό είναι χειρότερο ακόμα και από τη φτώχεια και την ανέχεια».
Στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει το συγκλονιστικό βιβλίο της «Ανταπόκριση από τη Ραμάλα» (εκδόσεις «Αιώρα»), με προλογικό σημείωμα του Νικόλα Βουλέλη. Πρόκειται για μια σειρά άρθρων της που δημοσιεύτηκαν από το 1997 έως το 2002. Εγκατεστημένη από το 1997 στη Ραμάλα (και νωρίτερα στη Γάζα), η Αμίρα Χας επέλεξε να ζήσει από κοντά τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν τις Συμφωνίες του Οσλο και τη δεύτερη Ιντιφάντα.
«Ηθελα να δω τι σημαίνει να ζεις με απαγόρευση κυκλοφορίας, να ζεις με τον φόβο ενός στρατιώτη. Ηθελα να μάθω πώς είναι να είσαι Ισραηλινός υπό ισραηλινή κατοχή».
Η ανεξάρτητη δημοσιογραφική δουλειά της την ανέδειξε σε εμβληματική μορφή της ισραηλοπαλαιστινιακής σύγκρουσης και της εξασφάλισε διεθνή αναγνώριση και αποδοχή. Δεν είναι τυχαίο πως η δουλειά της τιμήθηκε το 2003 από την UNESCO με το Παγκόσμιο Βραβείο Ελευθερίας του Τύπου.
«Συνέχεια λαμβάνω μηνύματα από ανθρώπους που εύχονται να πάθω καρκίνο ή που υποστηρίζουν πως πρέπει να πεθάνει και ο τελευταίος Παλαιστίνιος για να υπάρξουμε ως Ισραηλινοί» λέει. Ωστόσο, δεν σταματά.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου