Kυρίες...

Δάκρυα χαράς και συγκίνησης κύλησαν από τα μάτια όσων άκουσαν τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών να μιλάνε για τον δίκαιο αγώνα τους, αλλά, κυρίως, για...
τις εμπειρίες τους.

Αλλοι τα σκούπισαν κι άλλοι τα άφησαν να ρέουν… Οι πλαγιές του Πάρνωνα δάκρυσαν κι αυτές. Λόγος καθαρός, γνήσιος, ο πιο πολιτικός λόγος που έχω ακούσει την τελευταία πενταετία, τουλάχιστον. Οι δύο απολυμένες κυρίες δεν είχαν στόμφο, ούτε συνθηματολόγησαν, ούτε εκμεταλλεύτηκαν τη συμβολικότητα του αγώνα τους. Και αυτό, διότι γνωρίζουν, μάλλον έμαθαν ότι είναι μόνες τους απέναντι στην κρατική εξουσία και τη βία της, μόνες τους απέναντι στις ειδικές κατασταλτικές δυνάμεις, χωρίς κομματικές ομπρέλες, χωρίς ενιαία, τάχα, ριζοσπαστική Αριστερά στη σκέπη τους.

Η γνώση τους αυτή τις οδήγησε σε μια από τις μεγαλύτερες επαναστατικές πράξεις του εργαζόμενου αλλά και του ανθρώπου: στο ξερίζωμα του φόβου και στην εξορία του.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γ. Σταματόπουλου πατήστε εδώ