20.7.14

Αλίκη…

Αν ζούσε, σήμερα θα γινόταν 80 ετών…

Πριν αρκετά χρόνια είχα ζητήσει από δύο ανθρώπους που αγαπούσαν την Αλίκη να μου γράψουν τις αναμνήσεις τους απ' τη μέρα που έμαθαν για το θάνατό της. Με...
αφορμή την 80η επέτειο της γέννησης της Βουγιουκλάκη, τους ξαναδιάβασα, με το ίδιο ενδιαφέρον.



23 Ιουλίου 1996
[Γράφουν η Ιφιμέδεια και ο Non Private Life]

(Ιφιμέδεια) Την ημέρα που έμαθα ότι πέθανε η Αλίκη Βουγιουκλάκη, 23 Ιουλίου 1996, καθόμουν σε μια καρέκλα δίπλα στον Non Private Life.

Σε αντίθεση με πολλά και σημαντικά γεγονότα της ζωής μου, αυτή τη μέρα, πιό σωστά τη στιγμή, την θυμάμαι πολύ έντονα. Φωτογραφικά και συναισθηματικά.

Κατακαλόκαιρο. Ζέστη πολύ. Στην Κύπρο. Μπροστά σε ένα τραπέζι, σε μια αυλή. Κι άλλοι παρόντες, πήγαιναν, έρχονταν δούλευαν. Χαζά αστεία. Ήμουν και αισθανόμουν τόσο πολύ νέα.

Ήταν θυμάμαι ανοικτό το ραδιόφωνο, δουλεύαμε αφηρημένοι, βαριεστημένοι κι ακούγαμε ασυναίσθητα. Κάποια στιγμή το έκτακτο δελτίο. Η ανακοίνωση του θανάτου.

Πέθανε σήμερα η ηθοποιός Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Παρόλο που γνωρίζαμε ότι ήταν άρρωστη και φυσικά τα μέσα ασχολούνταν καθημερινά με την κατάσταση της υγείας της, μάλλον επειδή ήμουν στην Κύπρο και όλο αυτό δεν το βίωνα τηλεοπτικά, ή ίσως επειδή δεν πίστευα ότι η Αλίκη θα πέθαινε, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο θα γινόταν καλά, ξαφνιάστηκα.

Και αισθάνθηκα πολύ περίεργα. Οι υπόλοιποι παρόντες ανεπηρέαστοι. Νομίζω μερικοί κάτι κορόιδεψαν. Εγώ αισθανόμουν μιαν έντονη διάθεση να κλάψω.

Θα μου πεις να κλάψεις ποιόν; Έναν άνθρωπο που δεν γνώρισες ποτέ; Είναι γελοίο, σωστά;

Να κλάψεις γιατί; Τι; Ήταν ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Κάποτε θα πέθαινε... όλοι τότε πίστευαν ότι η Αλίκη ήταν μια απίστευτη υπερήλιξ που ως άλλος Φάουστ είχε ανταλλάξει με την ψυχή της τα υπέροχα νιάτα που ακτινοβολούσε.

Έτσι γούσταρα και ήθελα να κλάψω. Έτσι. Και δεν είχα τρόπο να πνίξω τον πόνο μου και αντιλαμβανόμουν το γελοίο του πράγματος και αισθανόμουν αυτό το αίσθημα να φουντώνει, να καίνε τα μάγουλά μου. Κρατιέμαι. Κρατιέμαι. Σκυμμένο το κεφάλι, κοιτάω τα χαρτιά μου, δεν θα κοιτάξω γύρω, κανείς δεν θα με δει να κλαίω.

«Μες σ’αυτή τη βάρκα είμαι μοναχή» ακούγεται η φωνή από το ραδιόφωνο.

Σηκώνω το κεφάλι. Κοιτάζω δίπλα. Τέσσερα μάτια δάκρυα. Ο φίλος μου από τότε. Μέσα από αυτά και άλλα δάκρυα.

Ο Non Private Life σηκώνεται να πάει στην τηλεόραση της κυρίας Χ. να δει τι γίνεται. Εγώ καρφωμένη στην καρέκλα. Δεν θέλω να δω τίποτα.

Γιατί κλαίς;

Έτσι.

Ήμουν μαζί της παιδί, τσαχπίνικο κορίτσι, με μακριά μαλλιά και πολλά νάζια, τρυφερή γυναίκα, πληγωμένη, διεκδικητική, ερωτική. Η Μανταλένα του άχρονου καλοκαιριού, η χαριτωμένη Μουσίτσα, η Αικατερίνη Πιερή του γραφείου, η Λίζα Πετροβασίλη του σχολείου. Αλλά και Μαρία της Σιωπής και Εβίτα, γενναία Υπολοχαγός Νατάσα, Ψεύτρα και Δόλωμα, Δικτάτωρ και Αρχόντισσα. Όταν αγαπάμε είμαστε 20 χρονών. Πόσο δίκιο είχες Αλίκη. Ο Non Private Life επιστρέφει.

- Όλα καλά;

- Όλα.

 Άρης Δημοκίδης

Δεν υπάρχουν σχόλια: