Αντώνης Παπαγιαννίδης
Είχε φανεί πού θα πήγαινε το πράγμα, όταν έγινε η σύλληψη του Νίκου Μαζιώτη, με όλη τη μιντιακή διαχείριση, και όταν εκείνος κατευθύνθηκε με...
δική του βούληση/επιλογή στις φυλακές Κορυδαλλού αντί να μείνει για αποθεραπεία στον Ευαγγελισμό (με την δήλωση «σπίτι μου είναι η φυλακή»). Τώρα, με την αιφνίδια απόφαση να μεταχθεί στα Διαβατά, στη Θεσσαλονίκη, το πράγμα αρχίζει να «δένει», νωρίτερα απ' όσο περιμέναμε.
Ανακάλυψαν οι αρχές κάτι που η σύλληψη Μαζιώτη εξαρχής δρομολογούσε, έτσι όπως προέκυψε σε μια φάση όπου το σωφρονιστικό σύστημα -τραγικός σαρκασμός το «σωφρονιστικό», αστοχία η αναφορά σε «σύστημα»- έχει στην Ελλάδα του 2014 ξεφύγει. Πολλαπλά.
Τη στιγμή πάντως που μιλάμε η περίπτωση Μαζιώτη μπορεί να συντελέσει ακόμη περισσότερο στο να αποκτήσει κάτι από πολιτικό περιεχόμενο ο χώρος των τρομοκρατικών ή «τρομοκρατικών» οργανώσεων, η άκριτη μεθόδευση της δημιουργίας των διαβόητων φυλακών ή πτερύγων Τύπου Γ/ υψίστης ασφαλείας, υπό τις τωρινές (αδιανόητες) συνθήκες των φυλακών. Εκεί, υπάρχει το άλλο τσουβάλιασμα, των καταδικασμένων ή κατηγορουμένων για όσα συγκροτούν σήμερα τη «σύσταση εγκληματικής οργάνωσης» υπό το νεφέλωμα της τρομοκρατίας, με εκείνους του οργανωμένου εγκλήματος ή της εντός φυλακής απειθαρχίας. Αυτό μάλλον κατάλαβαν οι «αρμόδιοι» και επέλεξαν να απομακρυνθεί ο Μαζιώτης από τον Κορυδαλλό. Όμως, έτσι, οδηγούν αλλού την εκρηκτικότητα. Ας είμαστε ειλικρινείς:
Η υπόθεση των «συγκοινωνούντων δοχείων» με έμφαση στη διασύνδεση του Επαναστατικού Αγώνα με τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, παραπέρα με τη Σέχτα Επαναστατών, ήδη τις Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις (της επίθεσης κατά των 2 χρυσαυγιτών στη Νέα Φιλαδέλφεια), συν η άλλη διάσταση «συγκοινωνούντων» με το οργανωμένο έγκλημα (που χρησιμεύει για να εξηγεί το συντηρούμενο υψηλό επίπεδο εξοπλισμού, αλλά και πλέκει stories όπως η συμπόρευση με Παλαιοκώστα ή πάλι η συνεργασία στην απαγωγή Γ. Μυλωνά ή και Περ. Παναγόπουλου) μπορεί να βολεύει επικοινωνιακά, όμως λειτουργεί και ως αυτεπιβεβαιούμενη προφητεία. Εκείνο που διακηρύσσει, γίνεται όλο και πιθανότερο να συμβεί.
Το ακόμη βαρύτερο ερώτημα είναι όμως άλλο, είναι αλλού: υπό τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες ακραίας πίεσης των τελευταίων χρόνων, η τρομοκρατία -ή: η «τρομοκρατία», διότι το αστυνομικό/δικαστικό πλέγμα τη χρησιμοποιεί με ακραία ελευθεριότητα την έκφραση τρομοκρατία...- εκφράζει σήμερα κάτι πολιτικά; Διεκδικεί κάτι σαν λαϊκό έρεισμα; Έχει γνήσια κοινωνική απήχηση; Σε μια χώρα που γνώρισε τη 17Ν και τον ΕΛΑ, τα ερωτήματα αυτά δεν είναι ρητορικά.
Εδώ, ο καθείς έχει την δική του εκτίμηση. Η δική μας είναι ότι όχι, ούτε λαϊκό έρεισμα αυξημένο έχει αποκτήσει ο αστερισμός των ποικιλώνυμων οργανώσεων -παρά τη συμπαράσταση που προσφέρει η πολύ συχνά εκπληκτική χοντράδα των κατασταλτικών μηχανισμών, παρά την αίσθηση ότι στον «πόλεμο δρόμου» με π.χ. τη Χρυσή Αυγή δεν προσέρχονται και πολλοί άλλοι-, ούτε εκφράζει μέχρι σήμερα κοινωνικά την απόγνωση/την αίσθηση αδιεξόδου/την αντίληψη προδοσίας που είναι διαδεδομένη ιδίως στα εντονότερα πιεζόμενα στρώματα μέσα στην κρίση. Οι ίδιες οι οργανώσεις αυτές δεν μπόρεσαν ή/και δεν θέλησαν μια αποτύπωση του πολιτικού που να μιλάει προς τα έξω/προς τον κόσμο, ακόμη και ως αιχμή ή ως μαχητική απόληξη αριστερίστικων, αντιεξουσιαστικών ή αναρχικών εκφράσεων ενός ευρύτερου χώρου. Και όταν επιχειρείται η έκφραση ενός λόγου και εγχειρήματος άμυνας κατά του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που (θεωρούν ότι) βαθμιαία τείνει να επιβληθεί στην Ελλάδα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, τα αντανακλαστικά κλειστότητας παρόμοιων οργανώσεων τους αποκλείει μια μη-αυτοπερίκλειστη στάση.
Όμως οι κινήσεις με τις οποίες επιχειρείται πρώτα-πρώτα το τσουβάλιασμα των τρομοκρατικών οργανώσεων της περιόδου, οι κινήσεις ύστερα ταύτισης με την τρομοκρατία της πανσπερμίας αντιεξουσιαστικών κινημάτων -κινήσεις μιντιακές όσο και πολιτικές- υπόσχονται/απειλούν να προσδώσουν κάποια στιγμή κάτι από το πολιτικό εκείνο περιεχόμενο που λείπει, όσο οι συνθήκες κοινωνικής πίεσης θα επιδεινώνονται. Ξαναδιαβάστε, τώρα, την υπόθεση Μαζιώτη όπως πάει να εξελιχθεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου