To oλίσθημα του υπουργού Δικαιοσύνης...

Η υπόθεση «Μιχελάκη» πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων – κάποιες την έπνιξαν, στην κυριολεξία. Φωτεινή εξαίρεση, η Εφημερίδα των Συντακτών που ανέδειξε το μεγάλο αυτό θέμα, όχι μόνο με το ρεπορτάζ της Κατερίνας Κατή, αλλά και με κύριο άρθρο της.

To oλίσθημα του υπουργού Δικαιοσύνης...

Μείζον θέμα τόσο πολιτικά όσο και νομικά εγείρει η...
πράξη του υπουργού Δικαιοσύνης και πρώην δικαστή Χαράλαμπου Αθανασίου να επιστρέψει στον Αρειο Πάγο δικογραφία που του είχε αποστείλει, ενώ, σύμφωνα με τον κανονισμό της Βουλής έπρεπε να την προωθήσει αμέσως στο Κοινοβούλιο. Η δικογραφία αφορά άρση ασυλίας βουλευτή, εν προκειμένω του υπουργού Εσωτερικών Γιάννη Μιχελάκη. Το υπουργείο σε αυτό το θέμα έχει μόνο τυπικό ρόλο, να διαβιβάσει δηλαδή το αίτημα στη Βουλή και δεν δικαιούται να το εξετάσει. Αντί λοιπόν να στείλει το αίτημα άρσης ασυλίας του Γ. Μιχελάκη, το επέστρεψε στον Αρειο Πάγο με το έωλο επιχείρημα ότι υπήρξε λάθος στη διατύπωση του αιτήματος (λεπτομέρειες στο ρεπορτάζ της «Εφ.Συν.»).

Είναι σαν κάποιος να μη θέλει, ανεξάρτητα από την αλήθεια και τα γεγονότα, να ακολουθηθεί η νόμιμη διαδικασία για άγνωστους, έστω και αν είναι προφανείς, λόγους. Ο υπουργός είναι έκθετος, και απέναντι στον νόμο αλλά και απέναντι στην κοινωνία, με τη στάση του αυτή, την οποία κορυφαίοι νομικοί χαρακτήρισαν απολύτως ύποπτη και αδιανόητη. Δεν έχει σημασία τόσο το περιεχόμενο της δικογραφίας ούτε αν όσα αποκαλύπτονται είναι αληθή. έχει τεράστια σημασία, όμως, η πρακτική του υπουργού Δικαιοσύνης. Μάλιστα, σύμφωνα με το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της «Εφ.Συν.», το ατόπημά του είναι διπλό, καθώς στην «επιχειρηματολογία» του προσπαθεί να πει ότι ο βουλευτής δεν μπορεί να διωχθεί με την ιδιότητα του κρατικού υπαλλήλου. Αυτό, όμως, σύμφωνα με τη νομική επιστήμη, δεν ευσταθεί καθώς «ο βουλευτής διώκεται κατά τις κοινές διατάξεις του άρθρου 235 του Ποινικού Κώδικα περί δωροδοκίας κρατικού υπαλλήλου, σε αυτές υπάγεται, και το θέμα είναι λυμένο από τη νομολογία».

Η πράξη του υπουργού εκθέτει όλη την κυβέρνηση σε μια κρίσιμη στιγμή που διανύει η χώρα και η απαίτηση για διαφάνεια και τήρηση των νόμων και των θεσμών είναι καθολική. Δείχνει αυτή η πράξη περιφρόνηση προς τους θεσμούς και υπουργική αλαζονεία αφού αντιπαρέρχεται τη νομολογία και το ίδιο το ελληνικό Κοινοβούλιο. Είναι συνέχεια της συνολικής έως τώρα κυβερνητικής πολιτικής που ασκείται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και έναν ιδιότυπο υπουργικό αυταρχισμό. Προξενεί περισσότερη κατάπληξη το γεγονός ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης είναι πρώην δικαστής και, άρα, εκ των πραγμάτων, είναι γνώστης του σοβαρού ολισθήματος στο οποίο υπέπεσε. Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι στην κυβέρνηση δεν έχουν το σθένος να υπηρετήσουν τη Δημοκρατία, όπως είναι υποχρεωμένοι και όπως έχουν πάρει εντολή. Ο υπουργός καλείται να απαντήσει στη Βουλή, στα κόμματα, στην κοινωνία...