Του Πάνου Σώκου
Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι κατά ένα περίεργο τρόπο εξαρτώνται οι μεν από τους δε, αλλά και μισούν οι μεν τους δε... Ο δημοσιογράφος οφείλει να...
είναι απέναντι από την εξουσία, να αποκαλύπτει τα σχέδιά της, να την ξεσκεπάζει, να την ελέγχει, προς όφελος της ενημέρωσης της κοινής γνώμης. Αυτό το κάνει η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσιογράφων, που δουλεύει σκληρά σε καθημερινή βάση και κάτω από αντίξοες συνθήκες, όσο κι αν η κοινή γνώμη, επηρεασμένη από μια μικρή μειοψηφία, σχηματίζει άλλη εντύπωση.
Οταν όμως περνάει στην άλλη πλευρά, γίνεται ο ίδιος μέλος του συστήματος που εξουσιάζει τον πολίτη και τότε παύει να είναι δημοσιογράφος. Η διάρρηξη της σχέσης είναι ουσιαστική και οριστική, ανεξαρτήτως αν στην πορεία κάποιοι από αυτούς, που έγιναν πολιτικοί, επιστρέψουν στη δημοσιογραφία.
Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό, συμβαίνει παντού και από παλιά. Αξιοποιώντας τις γνώσεις, τις επαφές και τις προσβάσεις που λόγω επαγγέλματος είχαν και έχουν στα κόμματα και καθοδηγούμενοι από εύλογη φιλοδοξία αρκετοί έγιναν υπουργοί, ακόμα περισσότεροι βουλευτές. Δυστυχώς, πολλοί ήταν εκείνοι, που, αφού έκλεισαν τον κύκλο τους στην πολιτική ή απέτυχαν σε αυτή, ξαναγύρισαν στη δημοσιογραφία, στο ρεπορτάζ, στην παρουσίαση τηλεοπτικών εκπομπών, στην αθρογραφία. Και εύλογα αναρωτιέται κανείς: Πόσο αξιόπιστοι, ως δημοσιογράφοι, μπορεί να είναι εκείνοι που έγιναν πολιτικοί, υπηρέτησαν κάποια κόμματα και ξανάγιναν δημοσιογράφοι;
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Πάνου Σώκου στην Ελευθεροτυπία, πατήστε εδώ.
Το συναφές άρθρο «από ελεγκτές, ελεγχόμενοι», στο ίδιο δισέλιδο, είναι του Πασχάλη Κορωναίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου