Πιτσιρίκο, σταμάτησα το βίντεο λίγα δευτερόλεπτα πριν τελειώσει και έμεινα να κοιτάζω αυτόν τον άνθρωπο με τα χέρια στη μέση.
Αυτός είναι ένας άνθρωπος. Μέσης ηλικίας. Μέσης τάξης.
Με...
τα χέρια στη μέση κοιτάζει έναν βασανισμένο. Δεν ξέρω ποιος είναι. Δεν ξέρω καν αν έχει σχέση με τα βασανιστήρια.
Το ότι δεν φαίνεται το πρόσωπό του, προσθέτει έναν λυρισμό.
Είναι το βλέμμα του απογοητευμένο ή χαιρέκακο;
Ανησυχεί για το τι θα συμβεί μετά ή -τυφλωμένος ακόμα από την εκδίκηση- απολαμβάνει το θέαμα;
Στέκεται. Δεν λυγίζει. Δεν σοκάρεται κανείς.
Δεν έχει απομείνει καμία από τις αξίες μας. Έχουμε τελειώσει σαν πολιτισμός. Ξεχάστε μας.
Ύστερα θυμήθηκα πως διάβαζα μια ιστορία ενός Γερμανού αξιωματικού, δυστυχώς δεν θυμάμαι πού.
Αμέσως μετά τη μάχη της Κρήτης, πλησίασε μια γιαγιά που κλαίγοντας φρόντιζε το πτώμα ενός Γερμανού στρατιώτη. Ο διερμηνέας τη ρώτησε γιατί θρηνεί τον εχθρό. Του απάντησε: «Εχθρός ήταν όσο ήταν ζωντανός. Τώρα είναι ένα νεκρό παιδί».
Πιθανότατα είναι μύθος. Αλλά, αφού ξεμείναμε από λογική, ας κοιτάξουμε εκεί μπας και θυμηθούμε τι σημαίνει πολιτισμός.
Καληνύχτα φίλε μου…
(Αγαπητέ κύριε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μάλλον είναι πιο πιθανό να συνηθίσουμε την κτηνωδία παρά να θυμηθούμε τι σημαίνει πολιτισμός. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Βέβαια, αν η ζωή γίνει κτηνωδία, το θετικό είναι πως ο θάνατος θα είναι λύτρωση. Να είστε καλά.)
pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου