Είναι δυνατόν να έχει συμβεί αυτή η συνέντευξη; ...

Η συνάντηση του Δανίκα με την Όλγα Κεφαλογιάννη για το Πρώτο Θέμα και η συζήτηση περί ναρκισσισμού...
Ο andersfarbig μου έστειλε το εξής μήνυμα
Είναι...
δυνατόν να έχει συμβεί αυτή η συνέντευξη; [Εκ βαθέων εξομολόγηση της υπουργού Τουρισμού στον Δημήτρη Δανίκα. Ολγα Κεφαλογιάννη: «Δεν το παίζω γκόμενα, δεν είμαι νάρκισσος... Ο Σταύρος είναι!»] Σεξισμός, ομοφοβία, γλείψιμο, χυδαιότητα, όλα μαζί...


=====

Διάβασα λοιπόν τη συνέντευξη, όμως ήμουν προετοιμασμένος.


Ο Θέμος Αναστασιάδης βάζει συχνά τον Δανίκα να του γράφει για όμορφες γυναίκες επειδή ξέρει ότι τα άρθρα ή οι συνεντεύξεις θα είναι γεμάτες ψευτοδιανοουμενίστικες γλαφυρές περιγραφές της hotness της εκάστοτε κυρίας, και θα ενθουσιάζουν λιγούρηδες και κουλτουριάρηδες ταυτόχρονα.
Οπότε μια συνέντευξη που ξεκινάει έτσι:
"Εσπευσα. Με χαμόγελο. Την αγκάλιασα. Από τη μέση. Το ίδιο κι εκείνη. Εσκυψα στ' αφτί και της ψιθύρισα. Σιγά τώρα που θα σας πω τι ακριβώς ψιθύρισα. Εσκασε στα γέλια. «Ετσι και το γράψεις θα με διαγράψουνε». Ορκίστηκα: «Ποτέ των ποτών. Ούτε με βασανιστήρια. Σαν αυτά στο Γκουαντάναμο»."
Και έχει διάφορες σέξι παρεκβάσεις τύπου:
"Φορούσε σκούρο μπλε σουέτ ακούμπωτο κοντό σακάκι και στην ίδια απόχρωση κάτι σαν πουκάμισο. Με σεμνό ντεκολτέ. Πρόσεξε το βλέμμα μου. Οπως τότε στο Παρίσι. Μέσα στο ασανσέρ πεντάστερου ξενοδοχείου. Εγώ με την Εμανουέλ Μπεάρ. Πλούσια τα ελέη. Το βλέμμα μου καρφωμένο. Οχι στο πρόσωπο. Εκείνη αντέδρασε. Πικάντικα: «Σας ξέρω εσάς τους Ελληνες», είπε."
Και με ερωτήσεις όπως:
- Ομως πες μου: ο Ομπάμα σού ρίχτηκε; - «Το κατέχει το σπορ. Είναι επιρρεπής» (δεν είπε σε τι επιρρεπής, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται). - Και μετά και μετά; - «Δεν έχει μετά. Αυτά!» (με συγκρατημένο χαμόγελο θηλυκής αυταρέσκειας και πονηρίας).


Είναι λογικό η Κεφαλογιάννη όλη την ώρα να ακκίζεται, να κάνει ότι ψευτοντρέπεται, να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει ότι του άλλου του τρέχουν τα σάλια, αλλά ταυτόχρονα να προσπαθεί να τον ανάψει κιόλας:

- «Τώρα μου θύμισες το περιστατικό που συνέβη στην Κωνσταντινούπολη. Με την ευκαιρία των εγκαινίων του Ελληνικού Γραφείου Τουρισμού. Οταν εμφανίστηκα με τολμηρό ντεκολτέ. Βούιξε ο τόπος. Το ίδιο συμβαίνει και όταν φοράω "κολάρο". Αδύνατον να καταλάβεις τι ακριβώς τους αρέσει».
- Δηλαδή πόσο τολμηρό ήταν το ντεκολτέ; Δείξε μου... Το προσπέρασε. Και τάχα μου αδιάφορα πόζαρε για τον φακό του Ουίλιαμ. Μου άρεσε. Οπως πάντα, μου αρέσει η γυναίκα, όλων των ηλικιών και των κοινωνικών ομάδων, να δείχνει την ομορφιά της. Την όποια γοητεία της. Αμ, πώς διαχωρίζονται το αρσενικό από το θηλυκό; Ελεος!
- «Πανικός είχε συμβεί και στην Ιαπωνία» (το είπε έτσι, πίνοντας μια γουλιά green tea).

[...] Τα 'χασα. Ειλικρινά. Για μια στιγμή την κοίταξα. Στο πρόσωπο. Πάντα φωτισμένο. Πάντα χαμογελαστό. Πάντα κοριτσίστικο. Ανάμεσα στα χείλη, στη μύτη και τα μάγουλα να αιωρείται αυτή η διάσημη, η μοναδική, η ανεπανάληπτη γυναικεία διακριτική ερωτική διάθεση. Χωρίς αυτή, η γυναίκα είναι μισή.
- Μα εσύ; Να μην αρέσεις σε όλους;
- «Θα το πιστέψεις ότι υπάρχουν συνάδελφοι που με μισούν;».
[...] Καλά, δεν σε φλερτάρουν; Δεν σου στέλνουν ραβασάκια; Δεν γράφουν ηλεκτρονικά μηνυματάκια; - «Θα το πιστέψεις; Με φλερτάρουν οι αριστεροί και όχι οι δεξιοί».

===


Δεν νομίζω είναι κακή συνέντευξη (και δεν είναι θέμα καλής ή κακής). Είναι πια το στυλ του Δανίκα αυτό. Απελευθερωμένος πλέον και γράφοντας στον Θέμο Αναστασιάδη, ανθίζει γεμάτος σεξουαλικά υπονοούμενα, γλείψιμο και ανείπωτες σαχλαμάρες. Οι συνεντεύξεις του αφορούν πια άλλο κοινό, και αυτό το κοινό το ικανοποιούν.

Διαβάζοντας τη συνέντευξη της Κεφαλογιάννη ντράπηκα, όπως αν έβλεπα τον μπαμπά μου να την πέφτει σε μια εικοσάρα μιλώντας της για Μπρεχτ και κοιτάζοντας το ντεκολτέ της. Εγώ ντράπηκα, άλλοι μπορεί να ερεθίστηκαν, και κάποιοι μπορεί να πείστηκαν και να την ψηφίσουν.

Καταλήγοντας, ας πω ότι θεωρώ πως ο Δανίκας -όπως και ο Θέμος- χρωματίζει τόσο έντονα με το προσωπικό του στυλτις συνεντεύξεις που παίρνει, που νομίζω πως δεν έχει καν νόημα να την πέφτουμε στην συνεντευξιαζόμενη.
Όποια και να είναι, ό,τι και να πρεσβεύει, όπως και να μιλάει στην κανονική της ζωή, αν βγει στο Θέμο θα αναγκαστεί να μπεμπεκίσει, να ψευτοπροσβληθεί και να το παίξει σέξι, κι αν μιλήσει στο Δανίκα οι απαντήσεις της αναγκαστικά θα περιβάλλονται από λάγνες παρεμβάσεις του άντρα με τον οποίο μιλάει και κλεισίματα ματιού της ίδιας. Καρμπόν.
Στο τέλος, απ' τις συνεντεύξεις και των δύο, περισσότερα μαθαίνουμε για τους ίδιους, παρά απ' τα πρόσωπα που δίνουν τη συνέντευξη...

===




Και μια διαφορετική ανάλυση που διάβασα στο timeline μου στο Facebook, από την Niemands Rose:
Μ΄αρέσει η κουβέντα περί ναρκισσισμού που ξετυλίγεται με αφορμή τη συνέντευξη της υπουργάρας στον έκπτωτο κριτικό κινηματογράφου και υπαλλήλου του Θέμου.
 Ο ναρκισσισμός της Όλγας Κεφαλογιάννη είναι αθώος γιατί είναι καταφανής, όσο και αν το αρνείται σε φραστικό επίπεδο. Είναι φανερό πως πρόκειται για ένα πολύ μέτριο μυαλό που όμως έχει ανατραφεί σε ένα περιβάλλον όπου το παραδάκι, ο τσαμπουκάς, και η εξουσία έρρεαν άφθονα. Θα έπρεπε δηλαδή να είναι δύσμορφη μεγαλώνοντας στο περιβάλλον των Κεφαλογιάννηδων για να μην έχει αυτό τον "αέρα" που την κάνει να φαίνεται ωραία (βοηθάει και το πιλάτες, δε λέω). Γιατί αν μετρήσεις τις γωνίες του προσώπου της -όπως κάνουν κάτι πειραγμένοι μαθηματικοί ψάχνοντας τον αλγόριθμο της ομορφιάς- θα δεις πως δε βγαίνει η εξίσωση.
Όμως ο ναρκισσισμός όχι της συγκεκριμένης, αλλά και κάθε γυναίκας, που αυτοκαταστρέφεται μέσα στη φιλαρέσκειά της είναι αθώος για τους άλλους και επιβλαβής τελικά για την ίδια. Αντίθετα, υπάρχει μια κατηγορία νάρκισσων που μέμφονται τους άλλους για ναρκισσισμό μοστράροντας μία επιτηδευμένη μετριοφροσύνη και είναι μακράν οι πιο θλιβεροί. Γιατί δεν έχουν σημείο εκκίνησης για την αυτεπίγνωση -εφόσον δεν το παραδέχονται καν- και γιατί επιπρόσθετα κάνουν προβολή της αδυναμίας τους στους άλλους αποδεικνύοντας πόσο τιποτένιοι είναι.
Μ΄αυτούς αξίζει να ασχοληθεί κανένας. Έχουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Αρης Δημοκίδης