«Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι το γιατί οι άνθρωποι δεν εξεγείρονται στους δρόμους;» Ακούω αυτή τη φράση, πού και πού, από...
ανθρώπους με πλούσιο και ισχυρό υπόβαθρο. Υπάρχει ένα είδος δυσπιστίας και εύλογης απορίας.
«Στην τελική» φαίνεται να λέγεται πίσω από τις γραμμές, «ουρλιάζουμε για το φονικό όταν οποιοσδήποτε απειλήσει έστω και λίγο τις φοροαπαλλαγές μας. Αν κάποιος απειλούσε την πρόσβασή μου στα τρόφιμα ή στη στέγη, σίγουρα θα έκαιγα τράπεζες και θα εισέβαλλα στο κοινοβούλιο. Τι έχουν πάθει αυτοί οι άνθρωποι;»
Αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Ο οποιοσδήποτε θα σκεφτόταν ότι μια κυβέρνηση που έχει προκαλέσει τέτοιο πόνο σε αυτούς που έχουν τα λιγότερα αποθέματα για ν’ αντισταθούν, χωρίς καν να αλλάξει τον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας, θα ρίσκαρε την πολιτική της αυτοκτονία.
Αντ’ αυτού, η βασική λογική της λιτότητας (μόνο για τον λαό) έχει γίνει αποδεκτή απ’ όλους. Γιατί; Γιατί πολιτικοί που υπόσχονται συνεχή πόνο, κερδίζουν τη συναίνεση της εργατικής τάξης, αν όχι την υποστήριξή της;
Νομίζω ότι η ίδια η δυσπιστία, με την οποία ξεκίνησα παρέχει μια εν μέρει απάντηση...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο πατήστε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου