#οccupy_ΕΡΤ...

Η μάχη της ΕΡΤ είναι ήδη αυτό που δεν πρόλαβαν να γίνουν η απεργία των καθηγητών και η απεργία των εργαζομένων στο μετρό: είναι μια κεντρική πολιτική μάχη.

Το επιβεβαιώνουν οι χιλιάδες που...
πέρασαν τη νύχτα στο κατειλημμένο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, αψηφώντας το αυτόφωρο, και τραγουδώντας "Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ". Το δείχνουν οι χτεσινοβραδινές κινητοποιήσεις σε πολλές πόλεις της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό. Το επισημαίνει η απόφαση των συνδικάτων των ΜΜΕ να κηρύξουν επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες σε όλα τα μέσα, απόφαση που υποχρεώνει την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να βγουν επιτέλους από το λήθαργό τους. Και το καταδεικνύει η άμεση κινητοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ - των μελών, των βουλευτών και του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, που βρέθηκε δίπλα στους εργαζόμενους το απόγευμα της Τρίτης, “συμβολικά”, αλλά και τα ξημερώματα της Τετάρτης, εντελώς ουσιαστικά, όταν δηλαδή φημολογούνταν έντονα το ενδεχόμενο εκκένωσης του Ραδιομεγάρου από τα ΜΑΤ.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν ήταν αυτονόητο. Όμως, τίποτα από τα παραπάνω δεν ήταν και αδύνατο να προβλεφθεί από την ακροδεξιά ηγετική ομάδα της ΝΔ. Μήπως, τότε, το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν το κλείσιμο της ΕΡΤ” ήταν μια εξωφρενική, “αψυχολόγητη” κίνηση του πρωθυπουργικού επιτελείου; Κάθε άλλο.

Μία κυβέρνηση που χάνει έδαφος σε διεθνές επίπεδο (“τρύπα” πολλών δις ευρώ στο πρόγραμμα του Μνημονίου, καθυστέρηση των απολύσεων που υπαγορεύει η τρόικα, τσαλάκωμα του “success story” από το ΔΝΤ, ακύρωση της συμφωνίας για τη ΔΕΠΑ με τους Ρώσους), μια κυβέρνηση που στο εσωτερικό αντιμετωπίζει διαρκώς κλυδωνισμούς και διαφοροποιήσεις (αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, πλειστηριασμοί για πρώτη κατοικία κ.ά), και παρ΄ όλα αυτά, καταγράφει ακόμα δημοσκοπικό προβάδισμα, έστω και μικρό, έναντι της αξιωματικής αντιπολίευσης, είναι μια κυβέρνηση που χρειάζεται μια “φυγή προς τα μπρός”. Μια φυγή με πολλαπλές στοχεύσεις: οικονομικές -εν προκειμένω την επιτάχυνση των απολύσεων και τη δημοσιονομική “εξυγίανση”-, αλλά και πολιτικές. Στην περίπτωσή μας, την αλλαγή της ατζέντας μετά το φιάσκο της Gazprom, τη βίαιη πειθάρχηση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, την περαιτέρω “προσαρμογή” του πολιτικού σκηνικού στο αντικοινωνικό πρόγραμμα που επίκειται (βλ. σχετικά και τη στάση της Χρυσής Αυγής στο θέμα της ΕΡΤ). Αλλά και την αποστολή ενός “σαφούς μηνύματος αποφασιστικότητας για προώθηση των μεταρρυθμίσεων εντός και εκτός Ελλάδας”, όπως το θέτει το σημερινό ρεπορτάζ της Καθημερινής (12.6.2013).

Η μάχη της ΕΡΤ είναι, λοιπόν, μια κεντρική πολιτική μάχη. Όχι για την άνευ όρων υπεράσπιση ενός μοντέλου λειτουργίας που φέρει την υπογραφή της τρικομματικής και των προηγούμενων κυβερνήσεων (εξ ου και δεν αποτελεί “έκτακτη περίπτωση” για να αντιμετωπιστεί με πράξη νομοθετικού περιεχομένου). Αλλά για την υπεράσπιση μιας τηλεόρασης και ενός ραδιοφώνου που δεν λειτουργούσαν παντού και πάντα ως φερέρωνα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αυτό είναι που αποσιωπούν -και που δεν αντέχουν- οι πάσης φύσεως αγανακτισμένοι φορολογούμενοι, που τα τελευταία χρόνια οδύρονται για τα τέλη στην ΕΡΤ. Δεν αντέχουν ότι η ΕΡΤ που έφτιαξαν (παρά τα κουσούρια και παρά την τάση το κρατικό να καταβροχθίζει το δημόσιο), συνέχισε μέχρι σήμερα να αφαιρεί μέρος της πίτας από τους ιδιώτες ανταγωνιστές της: προβάλλοντας την καλή ταινία και το καλό τραγούδι, διασφαλίζοντας την εγκυρότητα και την κριτική όσον αφορά τις ενημερωτικές εκπομπές, διασώζοντας ένα σημαντικό μέρος της συλλογικής μνήμης και αναδεικνύοντας την πολιτιστική δημιουργία με κριτήρια πέραν της κερδοφορίας.

Το σφράγισμα της ΕΡΤ από μια διαρκώς εμπόλεμη Δεξιά δεν είναι έκπληξη: μιλάμε πάντα για μια κυβέρνηση που διάλεξε για διευθυντή ειδήσεων τον Αιμίλιο Λιάτσο, και νομίζει πως μπορεί να κυβερνά εσαεί κατασκευάζοντας success stories διά των φιλικών ΜΜΕ. Όμως, στα χρόνια της τηλεδημοκρατίας, η επίθεση στη δημόσια τηλεόραση συνοψίζει τους δεκάδες λόγους -οικονομικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς- για να ανατρέψουμε αυτή την κυβέρνηση. Το γάντι σηκώθηκε, το κυβερνάν διά της πυγμής, ως άλλος Ερντογάν, έχει ρίσκο και δεν είναι δωρεάν. Τα περιθώρια για προσχηματικές διαφοροποιήσεις εξαντλήθηκαν για το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, που γνώριζαν και δεν αιφνιδιάστηκαν από την απόφαση Σαμαρά. Οι ρόλοι αντιστράφηκαν -και είναι αυτή η αντιστροφή που δίνει νόημα στις επικείμενες πολιτικές εξελίξεις: πλέον δεν είναι μόνο η Αθήνα που κοιτάζει προς την πλατεία Ταξίμ.

του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο rednotebook.gr