Πόση αλήθεια λέει ο Γιώργος Κατίδης στην τελευταία του συνέντευξη;
Τα αποσπάσματα είναι από το περιοδικό «People»:
Για τον πανηγυρισμό: "Ο λόγος που έκανα τον χαιρετισμό ήταν για...
να σηκωθεί ο κόσμος όρθιος. Σαν να έλεγα ''έβαλα το γκολ που σώζει την ΑΕΚ και σηκωθείτε όρθιοι για μένα". Δεν ήξερα, όμως, τι σήμαινε αυτή η κίνηση. Την είχα ξαναδεί σε αστεία βιντεάκια στο youtube, όπως την έχουν δει όλα τα παιδιά στην ηλικία μου."
Για τον αν ήξερε τη Χρυσή Αυγή: "Οχι! Δεν είχα καμία σχέση με την πολιτική. Και τώρα που έπαθα και έμαθα, προσπάθησα να παρακολουθήσω τα πολιτικά δρώμενα. Αυτό που βλέπω ότι κάνει η Χρυσή Αυγή είναι ότι προσπαθεί με τη βία να διώξει από την Ελλάδα όσους δεν είναι Έλληνες. Υποστηρίζουν ότι οι μετανάστες φταίνε για όλα. Ενώ δεν είναι έτσι."
Για το αν ήξερε τον Χίτλερ: "Ακούγεται σαν δικαιολογία, αλλά απολύτως ειλικρινά δεν ήξερα καν ποιος είναι ο Χίτλερ. Μέχρι να να συνέβη το περιστατικό, πίστευα ότι η 28η Οκτωβρίου ήταν απλά μια μέρα που δεν είχα μάθημα. Όπως και η 25η Μαρτίου. Αυτές ήταν οι μέρες που δεν θα χρειαζόταν να δικαιολογήσω τις απουσίες μου, δεν θα χρειαζόταν να ξυπνήσω να πάω σχολείο. Τώρα έμαθα με σκληρό τρόπο, αλλά έμαθα."
Ένα σχόλιο
Στα 90s η εικόνα που είχαμε για τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές ήταν η εξής: «Τύποι που χρειαζόταν απλά να ξέρουν να κλωτσούν σωστά μπάλα και να βάζουν το γκολ. Λαϊκά παιδιά που κατάφεραν με το ταλέντο τους να κερδίσουν χρήμα και γκόμενες». Τα υπόλοιπα ήταν περιττά. Τι σημασία είχε που οι περισσότεροι από αυτούς ακόμα και όταν άνοιγαν το στόμα τους να μιλήσουν έστω για θέματα ποδοσφαίρου, δεν μπορούσαν να συντάξουν σωστά μια πρόταση; Η κοινωνία απαιτούσε από τον ποδοσφαιριστή να ξέρει να παίζει μπάλα και όχι να μιλάει. Και φυσικά όποιος θα τολμούσε να στριμώξει ένα ποδοσφαιριστή με ερωτήσεις που ξέφευγαν από τα αθλητικά, κοινωνία και lifestyle τύπος τον τοποθετούσαν στους κομπλεξικούς. Ήταν οι ιερότερες αγελάδες του συστήματος. Έτσι και τους πείραζες όλοι σου την έπεφταν.
Αυτή την αντίληψη και τα παραδείγματα ποδοσφαιριστών του παρελθόντος προσπάθησε να μιμηθεί ο Κατίδης. Λειτούργησε και αυτός όπως οι παλαιότεροι: «Σημασία για ένα ποδοσφαιριστή έχει να παίζει καλά και να βάζει το γκολ. Σημασία έχει να βγάλει γρήγορα χρήμα, γκόμενες και αμάξια. Τα υπόλοιπα είναι περιττά. Αυτό θέλει η κοινωνία. Και όπως λέει και ο 50 Cent «get rich or die tryin». Ας τον κάνω ένα tatoo». Μόνο που ξέχασε κάτι: Δεν έχουμε 90s. Τα πάντα έχουν αλλάξει και έχουν έρθει τα πάνω κάτω.
Πιστεύω ότι σχεδόν σε όλα λέει αλήθεια. Ζούσε μέσα στην προστατευόμενη φούσκα που χτίζουν γύρω του οι ιαχές του πλήθους στην κερκίδα. Ένα μικρό τσιμπιματάκι και «τσαφ» η φούσκα έσκασε στα μούτρα του. Ο Κατίδης είναι είκοσι και εξακολουθεί να αποκαλεί τον εαυτό του παιδί. «Όλα τα παιδιά της γενιάς μου βλέπουν αστεία βιντεάκια στο youtube» λέει σε μια ηλικία που άλλοι είναι στο δρόμο, ανησυχούν για το μέλλον του κόσμου οργανώνοντας ομάδες, αισθάνονται ένα κύμα να αναβλύζει από μέσα τους και να τους πνίγει το λαιμό, εγκλωβισμένοι μέσα σε αυτό το σύστημα που έχτισαν παλαιότερες γενιές. Όμως υπάρχουν και οι άλλοι που κάθονται και «βλέπουν αυτά τα αστεία βιντεάκια και γελάνε». Τουλάχιστον ο ποδοσφαιριστής το παραδέχεται: Ανήκει σε αυτούς.
Έχω την εντύπωση ότι ο Κατίδης λειτούργησε τελικά όπως δεν πίστευα στην αρχή: Σαν τους συμμαθητές μου σε δημοτικό και γυμνάσιο που χάραζαν την σβάστικα στο θρανίο, έτσι, επειδή το είδαν κάπου. Χαζά και ανέμελα χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει.
«Θα με αποκαλούν φασίστα αν μείνω στην Ελλάδα, ότι και να κάνω στο γήπεδο» λέει σε κάποιο σημείο της συνέντευξης γνωστοποιώντας την προσπάθεια του να βρει ομάδα στο εξωτερικό. Έχει δίκιο. Τέτοια λάθη δεν ξεχνιούνται. Στον ψηφιακό κόσμο, που ο Κατίδης είδε τα χαζά βιντεάκια, η εικόνα μένει. Και αναπαράγεται. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν όσοι κινούνται στο σταρ σίστεμ την εποχή της πληροφορίας: Τίποτα δεν ξεχνιέται. Όλα μένουν και χρησιμοποιούνται. Συνήθως εναντίον σου.
Τουλάχιστον ας είναι για τον ίδιο αυτός ο χαιρετισμός και ο χαιρετισμός στην παρατεταμένη παιδική του ηλικία. Γιατί δεν είναι παιδί.
Υ.Γ Για αυτούς που τσουβαλιάζουν: Φυσικά δεν είναι ένα κείμενο υπεράσπισης της χειρονομίας του Κατίδη μέσα στο γήπεδο. Ούτε ένα κείμενο που αναζητεί ελαφρυντικά. Το ίντερνετ δεν (θα έπρεπε να) είναι δικαστήριο. Οι υπεύθυνοι που έπρεπε να βγάλουν απόφαση για τον ποδοσφαιριστή έβγαλαν. Αφορμή για το κείμενο είναι η αλλαγή της εποχής. Μιας εποχής που δεν θέλει κοιμισμένους. Ακόμα και αυτούς που περνάνε της ζωές τους με στόχο την ύλη και μόνο...
Βαγγέλης Μακρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου