«Έρχονται περιπολικά έξω από το ραδιομέγαρο», «τα ματ πηγαίνουν αυτή τη στιγμή να κατεβάσουν τους πομπούς»,«Θεσσαλονίκη δεν εκπέμπει, στη Δράμα όμως υπάρχει ακόμα».
Στο στούντιο στη Μουρούζη ένα...
πανό κρεμασμένο θυμίζει άλλες εποχές. Κι εμείς ακόμα στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα να μελετούμε ζητήματα συλλογικής μνήμης και τραυματικών γεγονότων. Παράγωγο της κρίσης και των σπασμωδικών αντιδράσεων των εκάστοτε υπευθύνων, το ξαφνικό κλείσιμο της ΕΡΤ αποτελεί μεγάλο πλήγμα για τους εργαζόμενους της, για την κοινωνία, για τον απόδημο ελληνισμό μα πάνω απ’ όλα για τον πολιτισμό. Ποιός θα περίμενε ότι η εποχή του κλεισίματος των κρατικών μέσων ενημέρωσης θα διαδεχόταν την εποχή της υπερ-πληροφόρησης; Ποιός επίσης θα φανταζόταν ότι αυτή θα ήταν μια επίσημη κυβερνητική πρακτική; Κι όμως, είναι η νέα πραγματικότητα από χθες το βράδυ και μένει να αναρωτηθούμε ποιοι τελικά αποφασίζουν για εμάς, αν γίνεται για το κοινό όφελος και τί μας επιφυλάσσει το μέλλον. Άραγε πόσα λουκέτα ακόμα θα μπούνε; σήμερα η δημόσια τηλεόραση αύριο ένα δημόσιο μουσείο. Ως μελλοντικοί μουσειολόγοι, οι οποίοι καλούνται να ερμηνεύσουν αντικείμενα και ιστορικές συγκυρίες αντιδρούμε κι εμείς στην παράλογη και απότομη σίγαση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Σε περιόδους κρίσης, ο πολιτισμός μοιάζει να μη χωράει στις προτεραιότητες του κράτους. Κοιτώντας με κριτική διάθεση το παρελθόν, απαιτούμε καλύτερο παρόν και μέλλον, με την προσδοκία να αλλάξουμε με τη δράση....
Πηγή: seleo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου