Στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνειδητοποιήσουν, όσο κι αν σε ορισμένους είναι δύσκολο, ότι η πολιτική και πολιτειακή υπόσταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι διαφορετική από...
εκείνη ενός κόμματος γενικά της αντιπολίτευσης. Η συνειδητοποίηση αυτή αφορά πολιτικές, ρόλους, πρακτικές και φυσικά συμπεριφορές προσώπων.
Φυσικά δεν έχει κανείς την απαίτηση να «συμμορφωθεί» και να ενσωματωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο κυρίαρχο σύστημα εξουσίας, όπως αυτό οικοδομήθηκε από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν. Είναι δικαίωμα, θα έλεγα και υποχρέωσή του, απέναντι στην ιδεολογία, την ιστορία και τους ψηφοφόρους του, να αρνηθεί και να ανατρέψει το υφιστάμενο καθεστώς.
Όμως η άρνηση και η ανατροπή δεν μπορεί να αφορά τον σκληρό πυρήνα του συνταγματικού πλαισίου και των κανόνων της λεγόμενης αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ούτε βεβαίως να θέσει σε διακινδύνευση παγιωμένες εθνικές προτεραιότητες και θέσεις, που μεταξύ άλλων αφορούν και τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλους υπερεθνικούς οργανισμούς.
Οπωσδήποτε αναμένει κάποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον αποκτήσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, να κάνει αλλαγές οι οποίες θα εξυγιάνουν την οικονομία, θα ανασυγκροτήσουν παραγωγικά τη χώρα, θα εκσυγχρονίσουν τη διοίκηση, θα ενδυναμώσουν το κοινωνικό κράτος, θα χτυπήσουν τα φαινόμενα της κλεπτοκρατίας, του κομματισμού, της ανομίας, της διαφθοράς και της παράνομης διαπλοκής συμφερόντων. Και σίγουρα να απαγκιστρώσει, όπως επαγγέλλεται, τη χώρα από τα μνημόνια και την τρόικα, ασκώντας πολιτικές αναδιανομής υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, με ταυτόχρονη όμως παραμονή στο ευρώ.
Φυσικά όλοι καταλαβαίνουν, και υποθέτω πρώτος από όλους ο Αλ. Τσίπρας, ότι για να γίνουν αυτά, χρειάζεται, εκτός των άλλων, ελκυστικό και ρεαλιστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης, πρόσωπα (πολιτικούς και τεχνοκράτες) που να εμπνέουν εμπιστοσύνη με τις γνώσεις και τις ικανότητές τους, νέο ισχυρό μπλοκ εξουσίας και ταυτόχρονα πολιτική συμμαχιών. Τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταλάβουν ότι πλέον η καθημερινή πολιτική του κόμματός τους καθώς και η συμπεριφορά των στελεχών τους δεν μπορεί να είναι πρόβες ενόψει εξουσίας, πρέπει κάθε μέρα να είναι πρεμιέρα. Μόνον έτσι θα κερδίσουν το κοινό, και θα μπορέσουν να ανεβάσουν (κυβερνητική) παράσταση από του Μαξίμου, που είναι και ο στόχος τους. Διαφορετικά, θα τρέχουν από τη βίλα Αμαλία στην ΑΣΟΕΕ και από την πλατεία Συντάγματος στη ΓΑΔΑ, για να υποδύονται ρόλους σε αντιπολιτευτικά μονόπρακτα.
Καταλαβαίνω ότι σε επίπεδο ελκυστικότητας και φερεγγυότητας προσώπων ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κριθεί στις επόμενες εκλογές, αλλά στις μεθεπόμενες, όμως αυτός δεν είναι λόγος ώστε το υφιστάμενο πολιτικό του προσωπικό να μην ακολουθεί έστω στοιχειώδεις κανόνες κοινής γλώσσας και λειτουργίας.
Εκ παραλλήλου, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κατανοήσει ότι οι κοινωνικές, και κατ’ επέκταση πολιτικο-εκλογικές, πλειοψηφίες κερδίζονται όταν τα προτάγματα και οι προτεραιότητες αφορούν αυτές και όχι μειοψηφίες. Καλός ο χώρος των αντιεξουσιαστών και των ακροαριστερών, όμως δεν είναι αυτός που θα κρίνει την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Τις εκλογές δεν θα τις κρίνει η υπεράσπιση και η συνέπεια απέναντι στο 1%, 2%, 5%, αλλά η ελπίδα που μπορείς να δώσεις στη μεγάλη δεξαμενή των κεντροαριστερών ψηφοφόρων, και ναι, στους «νοικοκυραίους» της μεσαίας τάξης, που σήμερα αφανίζονται.
Σε τελική ανάλυση αυτό το «χώρο», αλλά και ευρύτερα τους ανένταχτους αριστερούς πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρόκειται να τους κερδίσει κάποιος άλλος, και ιδιαίτερα ο βασικός του αντίπαλος που είναι η Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Αυτός ο «χώρος», όταν θα τεθεί, πολωτικά, το εκλογικό δίλημμα της εξουσίας, θα αναγκαστεί, ακόμη και για λόγους κοινοβουλευτικής κάλυψης απέναντι στην κρατική καταστολή, να ψηφίσει το ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ, για να επικρατήσει, πρέπει να κερδίσει αυτούς που βρίσκονται στα δεξιά του.
Και για να κερδίσει αυτούς που βρίσκονται, σχηματικά ομιλώντας, στα δεξιά του, θα πρέπει να τους πείσει τουλάχιστον για την ασφάλεια και τη σταθερότητα που μπορεί να τους προσφέρει. Και λέμε τουλάχιστον αυτά τα δύο «αγαθά», επειδή το «αγαθόν» της ευημερίας δεν πολυπιστεύουν, σ’ αυτές τις συνθήκες που βρίσκεται η χώρα, ότι μπορεί να τους προσφερθεί.
Και ας μην φαντασιώνονται κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα όσοι προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, ότι μπορεί να επαναληφθεί το 1981. Όχι επειδή ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι, που σίγουρα δεν είναι, Ανδρέας Παπανδρέου ούτε επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν «εκπαιδεύτηκε», όπως το ΠΑΣΟΚ, επτά χρόνια στην αντιπολίτευση ώστε να ωριμάσει ιδεολογικά, να στελεχωθεί ικανοποιητικά και να προετοιμαστεί κατάλληλα προγραμματικά. Όχι, το λέμε επειδή το 1981 η παγκόσμια οικονομία -και κατ’ επέκτασιν και η ελληνική, που εκείνη την περίοδο εντασσόταν στην ΕΟΚ -βρίσκονταν σε ανοδικό κύκλο. Σήμερα ο οικονομικός κύκλος είναι καθοδικός. Η κρίση υπερχρέωσης απειλεί τους πάντες, και βέβαια η Ελλάδα βρίσκεται σε καθεστώς μνημονίων και επιτήρησης από τους δανειστές της.
Το 1981 οι Έλληνες ήταν φτωχοί και ονειρεύονταν να γίνουν πλούσιοι. Το 2013 είναι πρώην πλούσιοι, και αυτό που φοβούνται είναι όχι να μην γίνουν φτωχοί, γιατί είναι, αλλά να μην εξαθλιωθούν. Και φυσικά, μην ξεχνάμε ότι το 1981 η Ελλάδα βρίσκονταν σε φάση ολοκλήρωσης της Δημοκρατίας της μετά τη δικτατορία, ενώ δεν υφίσταται και το άλλοθι της συνεχούς διακυβέρνησης από τη Δεξιά. Και το επιπλέον: σήμερα η κυβέρνηση είναι συμμαχική και ένα κομμάτι της κεντροαριστεράς μετέχει σ’ αυτήν. Είναι λοιπόν πολλά τα εμπόδια Αλέξη…
Φελνίκος
φωτό: logoplokies.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου