«Λαϊκισμός είναι μία μορφή κοινωνικό-πολιτικής σκέψης, στρατηγικής και συμπεριφοράς που αντιπαραβάλλει τα συμφέροντα και τις επιθυμίες της μάζας του λαού ενάντια στις ελίτ». Αντιγράφω απ την...
καλή μας Wikipedia. Λαϊκισμός λοιπόν! Το τελευταίο καιρό φεύγει σα κατηγορία, σχεδόν βρισιά, προς πάσαν κατεύθυνση στο δημόσιο λόγο. Ότι δεν είναι στεγνό, αφημένο στη ξηρασία, υπολογιστικό, με νούμερα, τάχα ρεαλιστικό, επιστημονικό, τεχνοκρατικό, είναι λαϊκισμός. Βαριέσαι την ανουσιότητα μιας τηλεόρασης που απ τη μια ασχολείται με αν φοράει και πόσες τρέσες η Παπαβασιλείου ή το αν χόρεψε καλύτερα το πάσο ντόμπλε ο Σούλης απ την Νάργκες και απ την άλλη σε υψηλούς τόνους, σε τρομάζει, σε μπερδεύει, σε εκμεταλλεύεται στο όνομα της ενημέρωσης για να καθίσεις να την δεις, με σικέ πανελάκια στημένα σε δήθεν αντιθέσεις, όπως στα παλιά μεσημεριανά (και ξέρω τι σας λέω!); Τόσο οι εκπρόσωποι της μιας τηλεόρασης όσο και της άλλης ρίχνουν την προσβόλα και καλά του λαϊκισμού σε όποιον ψελλίσει αλλιώς την πραγματικότητα!
«Τι; Δεν σε ενδιαφέρει αν έκανε σκηνή ο Λιάγκας στην Σκορδά γιατί φορούσε ντεκολτέ; Μα τι λαϊκισμός είναι αυτός που πρέπει μονό νοιαζόμαστε για τα προβλήματα του κόσμου και όχι με τη ψυχαγωγία» εξεγείρονται οι παροικούντες της ατροφικής πια και συνεχώς φθίνουσας Ιερουσαλήμ του life style.
«Τι; Δε σε νοιάζει η άποψη του Δένδια για τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή ο κόσμος αυτοκτονεί και πεινάσει και δεν έχει δουλεία και ανεβαίνουν οι δείκτες της ανεργίας, που φυσικά αφορούν σε ανθρώπους; Μα τι λαϊκισμός είναι αυτός;». Η ιδέα πως δεν μπορείς να παίρνεις τα μέρη του λαού απλά διότι ανήκεις σε αυτόν δε περνά απ το νου κανενός, μιας και αυτό χρίζονται όλοι τους μέρη μιας ελίτ, είτε εξουσίας, είτε πνευματικής –ακόμη χειρότερη- ανάλγητης, βαυκαλιστικής και ουσιαστικά αυνανιστικής.
Αν ξεθαρρέψεις και μιλήσεις όχι πολιτικά, δηλαδή ξύλινα, βερμπαλιστικά, θολά, με ασάφεια, προσβλητικά, ειρωνικά, με κατηγόριες, με απαριθμήσεις νόμων, νούμερων, καθέτων, τελειών, εισαγωγικών και αγκυλών, τότε ο λόγος σου είναι συναισθηματικός. Και είναι και αυτό κακό! Είναι κακός ο συναισθηματισμός στην ανταλλαγή σοβαρών πολιτικών απόψεων και αντιπαραθέσεων. Είναι κακός ο συναισθηματισμός απέναντι στην ψύχραιμη έως ψυχρή, για να μη πω σκληρή, αποτίμηση της αλήθειας. Όποιας αλήθειας, κομμένης και ραμμένης σε συνειδήσεις, απόψεις, ηθικές… Λοιπόν;
Και γιατί λοιπόν είναι κακά πράγματα ο λαϊκισμός και ο συναισθηματισμός και όχι ο ελιτισμός και η γαϊδουριά, η παχυδερμία, ο ατομικισμός;
Το λεξικό, λέει, Cambridge ορίζει το λαϊκισμό ως «πολιτική ιδέα και δράση που στοχεύει στην αντιπροσώπευση των επιθυμιών και των αναγκών του απλού λαού». Και γιατί λοιπόν, κύριοι πολιτικοί και διαπρεπείς, προβεβλημένοι δημοσιογράφοι, ογκόλιθοι του δημοσίου λόγου, το να αντιπροσωπεύονται επιθυμίες και οι ανάγκες ενός λαού είναι μομφή, πονηριά, υστεροβουλία και χρήζει απαξίας;
Οι επιθυμίες και οι ανάγκες του λαού είναι δευτερευούσης σημασίας μπροστά στις ανάγκες και τις επιθυμίες ποιών;
Και επειδή οι ακαδημαϊκοί κύριοι Κατσαμπέκης και Σταυρακάκης τα λένε καλύτερα από μένα παραθέτω απόσπασμα τους όπως δημοσιεύτηκε στην Αυγή:
«…Σε αντίθεση με όσα υποστηρίζει η συντριπτική πλειοψηφία πολιτικών, δημοσιογράφων και λοιπών αρθρογράφων, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις πως ο λαϊκισμός, στην ευρύτερη έννοια του, δε φέρει κανένα «πρόσημο» εκ των προτέρων, δεν είναι απαραίτητα ούτε καλός ούτε κακός. Όπως ακριβώς δε μπορούμε να φανταστούμε τον δήμο της δημοκρατίας χωρίς λαό, κάπως έτσι φαίνεται εξίσου δύσκολο να μιλήσουμε για δημοκρατική πολιτική χωρίς λαϊκισμό, χωρίς δηλαδή μορφές πολιτικού λόγου που επικαλούνται και θέτουν τον «λαό» ως σημείο αναφοράς, ως προνομιακό υποκείμενο, ως βάση νομιμοποίησης και συμβολικό μοχλό διεκδικήσεων. Εξάλλου, στο όνομα του λαού δεν γράφονται τα συντάγματα; Στο όνομα του λαού δεν ασκείται η πολιτική εξουσία; Στη νομιμοποίηση του λαού δεν «πατάνε» οι δημοκρατίες; Κοινότοπα, απλουστευτικά, ίσως και ρομαντικά όλα αυτά, θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς, αλλά αξίζει να υπενθυμιστούν, γιατί αυτό που συμβαίνει παράλληλα είναι ακριβώς η κυριαρχία μιας τρόπον τινά αντι-λαϊκιστικής λογικής, που –συνειδητά ή ασυνείδητα, από πρόθεση ή από σπόντα– θέτει τον λαό στο περιθώριο. Μιας υπερβολικά τεχνοκρατικής αντίληψης για την πολιτική, που την υποβιβάζει σε απλή διαχειριστική υποχρέωση, γυμνή από τα στοιχεία της διαφορικής επιλογής, της ανοιχτής δημοκρατικής απόφασης, έρμαιο «αντικειμενικών» γνωματεύσεων και υποδείξεων των κάθε λογής «ειδικών» και «τεχνοκρατών», από τους επικοινωνιολόγους μέχρι τους «ανεξάρτητους» κεντρικούς τραπεζίτες, που πάντα ξέρουν καλύτερα, πριν από μάς για μας…»…
Όσο για τον συναισθηματισμό; Καιρό τώρα οι τεχνοκράτες, θεωρούν βρισιά ότι έχει συναίσθημα γιατί αποτελεί χαζοευαισθησία, ρομαντικούρα όχι με την έννοια του ρομαντισμού στη τέχνη του Μπάιρον και του Σέλεϋ αλλά στα γυναικεία μυθιστορήματα της Μπάρμπαρα Κάρτλαντ. Θέλει η πολιτική και η ζωή ότι έχει να κάνει με συναισθήματα όπως η σύμπνοια, η συγκίνηση, ο φόβος, η ελπίδα μη και την καταραμένη λέξη, αγάπη; Όχι; Τότε προσωπικά να κλείσω τηλεοράσεις, να πάψω να διαβάζω εφημερίδες και απόψεις στο διαδίκτυο και να πάω να μετρήσω τις τρέσες τις Παπαβασιλείου μία – μία…
Αλεξάνδρα Τσόλκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου