23.12.12

Λαμπερή στο ρεβεγιόν με ή χωρίς Luis Vuitton! ...


Η τσάντα μου, από οικολογικό ανακυκλωμένο πλαστικό, έχει τρυπήσει και μου φεύγουν έξω στυλό, καραμέλες για τον βήχα και τσίχλες! Παιχνιδάδικο! Στο πάρκινγκ! Κάτι Νιγηριανοί μαθημένοι στις υψηλές θερμοκρασίες της πατρίδας τους, παθαίνουν αιμοστατικά σοκ, προσπαθώντας να...

πουλήσουν μαϊμούδες – τσάντες! Κοίτα την, έτοιμη να ξεφλουδίσει μπανάνα μια χαριτωμένη Luis Vuitton τόσο κομψή και στην ξεπατικωτούρα της! Πόσο; Μπαααα…

Παιχνιδάδικο μέσα! Γονείς, νονοί, θείοι παλεύουν με κέρματα και μικρά χαρτονομίσματα. Τα φτηνά δώρα, αποθέωση! Πλαστικούρα, με μεγάλες χάρτινες συσκευασίες και χωρίς μπαταρίες –που κοστίζουν πιο πολύ απ το παιχνίδι! Όποιος έχει κάνει λάθος να φέρει μαζί του παιδί να διαλέξει μόνο του, κλαίει το μηνιάτικο, μιας και το δώρο, είναι πια μια μακρινή ανάμνηση του παρελθόντος, όπως το ρεβεγιόν. Ρεβεγιόν;
Θυμάμαι σελίδες, δοκίμια, φωτογραφήσεις, κείμενα, τέτοιες μέρες, στα περιοδικά, ποικιλίες ύλης –ή life style, ήμαρτον 3- γυναικεία, ανδρικά, πιο παπαράτσι. Όλο το εγχώριο σταρ σίστεμ (σύμφωνα με δηλώσεις του και δικές μας αποδοχές διότι κάποιον έπρεπε να φωτογραφίζουμε απ αυτούς και όχι ο ένας από μας τον άλλον), γκρουπαριστά σε πόζες με σαμπάνιες και τουαλέτες, συνήθως σε σουίτες πολυτελών ξενοδοχείων να δηλώνουν όλοι πως θα περάσουν το ρεβεγιόν. Υπερφίαλη η ελαφρότητα μιας βαλκανικής dolce vita, τάχα Χριστουγεννιάτικης αλλά με μια υπόνοια καρναβαλική και όχι με τη φινέτσα της Βενετίας, να καραδοκεί. Εξώφυλλα συνήθως είχαμε τις λαμπερές σταρ της εποχής (και ακόμα), σε έναν επικό θρίαμβο ρετούς και πενταχρωμίας, ήτοι, τέτοιες μέρες πατάγαμε και κάνα ακριβό χρυσό ή ασημί!

Σ’ άλλες σελίδες, αποθεώνονταν οι συμβουλές αγορών και πως θα είμαστε λαμπερές στο ρεβεγιόν! Πες, πες και εσύ το πίστεψες –και εγώ!
Τι να φορέσεις; τι σαμπουάν να βάλεις να λάμπουν τα μαλλιά; Ποιες μπογιές που να γυαλίζουν; Ακόμη και ποια αρώματα είχαν γκλίτερ μαθαίναμε για να γιαλοκοπάνε τα δέρματα μας, πιο πολύ απ τις μπάλες του δέντρου! Φυσικά ούτε τότε, είχαμε να πάμε κάπου αντίστοιχα λαμπερά. Σε κάνα σπίτι φίλου ή σε κάνα μπαράκι ή σε ταβέρνα που τζατζίκι και κοπανιστή και γκλίτερ δε πολύ κολλάνε, αλλά να, είχαμε κάτι πιαστούμε, να αισθανθούμε λιγάκι πιο μαγικές, πιο Σταχτοπούτες σε χορό, απενοχοποιημένα θηλυκά!
Σούπερμάρκετ! Μια βραδιά σαν όλες τις άλλες και η παραμονή των Χριστουγέννων. Να δούμε πως θα τελειώσει ο μήνας και να στριμωχτούμε για κάνα φαΐ της προκοπής και άσε τις γαλοπούλες (αν και οι κατεψυγμένες Γαλλίας, συμφέρουν!) και τα χοιρινά τυλιχτά με δαμάσκηνο! Να πάρουμε γάλα για τα παιδιά, κυρίως κι αν περισσέψει κάνα τυρί της προκοπής. Κρασί, ποτέ πια εμφιαλωμένο! Χύμα απ τον μπακάλη πλέον και κάτι σομελιέ μαγκιές, που κάποιες στιγμές, κάναμε πως τις παίζαμε στα δάκτυλα, να τις ξεχάσουμε!

Ξύλα! Το λεκανοπέδιο της Αττικής λέει, είναι σαν να χει κάτσει από πάνω μαύρο σύννεφο απ τα τζάκια και τις ξυλόσομπες. Οι μάντρες που πουλάνε ξύλα (πεύκο, ελιά, προσάναμμα, πέλετ), έχουν ξεφυτρώσει παντού, όπως στη δεκαετία του 80 τα video club. Δέκα σε κάθε γειτονιά. Τώρα με τις γιορτές θα το καίμε απ’ το μεσημέρι!

Καλά! Τα βασικά θέματα επιβίωσης μοιάζουν άλυτα. Η θέρμανση, η διατροφή, το ρεύμα.

Αγορά! Βλέπω μάνες, εργαζόμενες σαν εμένα. Ελέγχουν τιμές. Αφαιρούν απ τα καλαθάκια. Τα μαλλιά με τη ρίζα άβαφη, φυσικά. Τα ρούχα, πλέον παλιά. Φθαρμένα, παλιοκαιρισμένα. Η μόδα έχει γίνει ταξικό φαινόμενο! Άσε που μπορεί να σηκώνει και δημόσια διαπόμπευση να ομολογήσεις πως σου άρεσαν τα όμορφα φουστάνια, τα ψηλά τακούνια, τα γυναίκεια σουσούμια και οι κοκεταρίες! Για τα χάλια μας ως οικονομία, εμείς φταίμε που αγοράσαμε κάποτε μια καλή τσάντα! Να τώρα! Να μάθουμε! Με στολή στρατιωτική, σαν της πολιτιστικής επανάστασης να γυρνάμε, ή ριγωτή σαν οικονομικοί κατάδικοι. Και αν σα γυναίκα ανοίξεις και ένα κουμπάκι ψηλά στο μπούστο, να θεωρείσαι εχθρός του λαού (του γερμανικού βέβαια, όχι του δικού μας!). Στο ταμείο λέμε όλες, ένα ποσό. «Στα 130 ευρώ παρακαλώ ειδοποιήστε με». Κάτι μικρές στο γραφείο πήρανε, λέει ως και μπότες! Ε, αν δε πάρουν αυτές, ποιες να πάρουν! Εμείς με τις υποχρεώσεις; (σ.σ: δεν έχω πληρώσει και τα τέλη κυκλοφορίας!).

Κρύο! Στημένη μας την είχε για τα Χριστούγεννα, ο κωλόκαιρος! Το ραδιόφωνο λέει –τηλεόραση αποφεύγω, με χαλάει ο Πρετεντέρης, ο Καψής και ο Μπογδάνος- πως βρέθηκαν λεφτά για τη θέρμανση στα σχολειά της Δυτικής Μακεδονίας, που πήγαιναν τα παιδιά, ας πούμε, στο Νευροκόπι για μάθημα, στους -15 βαθμούς κελσίου! Τι γράμματα να μάθεις άμα ξυλιάζουν τα χέρια σου, δηλαδή; Πώς να την μάθεις τη «Σεισάχθεια»; Πως κατάργησε τα χρέη των αγροτών και των φτωχών ο Σόλωνας –μάλιστα, αυτά συνέβαιναν στα αρχαία χρόνια!- όταν χτυπούν τα δόντια σου απ τη παγωνιά και αχνίζει η αναπνοή σου απ τη χαμηλή θερμοκρασία!

Σαν αύριο, μια φορά και κάποιον καιρό, θα πηγαίναμε κομμωτήριο! Θα βάφαμε μαλλιά για να γυαλίζουν το βράδυ. Θα κάναμε ψηλό κότσο να φανούν τα χαρακτηριστικά μας απ το μαύρο ρούχο το παρτό στους ώμους. Θα ‘χαμε κόσμο πολύ στο σπίτι, ή θα πηγαίναμε σε φίλων! Θα παίρναμε δώρα στους άλλους και θα κακομαθαίναμε –μια φορά, μωρέ το χρόνο- τους εαυτούς μας! Ένα άρωμα, μια χριστουγεννιάτικη καρφίτσα, ίσως ένα καλό ζευγάρι σκουλαρίκια! Μπορεί και μια τσάντα φετίχ Luis Vuitton, που διάβαζα στη Lifo να την καταριούνται και να θεωρούν κακόμοιρες όσες την κρατούσαν.

«… Υπάρχει ένα είδος μικροαστών γυναικών που είναι οι πιο κουραστικές (και θλιμμένες) ανθρώπινες φιγούρες που κυκλοφορούν εκεί έξω» έγραφε ο Βαγγέλης Μακρής, «με οικονομικές απώλειες αλλά ακόμα με μετρητά, ίσως παντρεμένες με σύζυγο που «το φυσάει», περιφέρονται αυτές τις μέρες στα «εκπτωτικά χωριά» με την καφέ τσάντα, με τα γνωστά σχέδια που όποτε τα βλέπω μπροστά μου σκέφτομαι: «Μια μέρα ένας τύπος ξύπνησε. Και είπε: «Θα κάνω ένα τέτοιο εδώ και ένα τέτοιο εκεί. Θα τους δώσω και ένα λουκετάκι. Θα τις τρελάνω». Και τις τρέλανε τις μικροαστές. Μετά ο Θεός να έχει καλά τους αντιγραφείς και τους μαύρους πωλητές. Οι μικροαστές αναγκάζονται να προσπαθούν να πείσουν για την γνησιότητα της καφέ τσάντας. «Δεν είναι από μαύρους. Δείτε»! Και εξηγούν οι καημένες την αυθεντικότητα(του κάλου τους) Τελευταία κυκλοφορούν και κάτι ΒΠ κοριτσάκια με αυτές. Καημένα. Τα βλέπεις με φόρμες και αυτή την τσάντα λες και το Θησείο είναι το Μανχάταν και αυτά πάνε να συναντήσουν την φίλη τους την Πάρις. Και είναι και αυτά προβληματισμένα, γιατί στην ΕΠΕ («Εκμετάλλευση Πατρικού Εισοδήματος» για τους μη μυημένους) που δουλεύουν χτύπησε και εκεί η κρίση…»…

Καλέ μου άνθρωπε, όλοι κάπως ξυπνάνε! Και κάνουν ένα σουτιέν με μπανέλα να φαίνεται το στήθος πιο πλούσιο, ένα ζευγάρι ζαρτιέρες που στο τελείωμα η κάλτσα με την ραφή, έχει δαντέλα, ένα άρωμα που μυρίζει γιασεμί και τριαντάφυλλο και γρασίδι και θυμίζει κήπο την άνοιξη, ένα φουλάρι με άλογα να τρέχουν, δακτυλίδια – βέρες με χρυσό, λευκόχρυσο και κόκκινο χρυσάφι, ψηλά τακούνια με κόκκινες σόλες και εμείς πολύ απλά, τα θέλουμε. Όχι γιατί χωρίς αυτά δε ζούμε, αλλά γιατί μ αυτά ονειρευόμαστε πως ζούμε καλύτερα. Κι αν αγαπάς τις γυναίκες θα καταλάβεις πως και σε μας αρέσει η Hermes που είναι προφανώς πιο του γούστου σου, αλλά δεν είναι για τα δόντια μας! Και τώρα εδώ που φτάσαμε, για να είμαστε και ειλικρινείς, μόνο η πλαστική σακούλα η πολύχρωμη είναι για τα δόντια μας, αλλά ρε φίλε, άσε μας να διαλέγουμε τα φετίχ μας και ας είμαστε και μικροαστούλες και κακομοιρούλες! Αλλά είμαστε! Εκπρόσωποι μιας τάξης, έστω και στα τσικό της, που έχει οδηγηθεί σε θαλάμους φορολογικών αερίων, αφού γέννησε σπουδαίους επαναστάτες σαν εσένα, μικρέ μου Τσε έτοιμε να δαιμονοποιήσεις, ακόμα και τον μπερέ που σε τίμησε.

Όμως, η Λάτση βλέπεις, ζει πολύ μακρύτερα απ τα δικά μας όνειρα, που μέχρι ένα ρεβεγιόν φτάνανε…

Σκέφτομαι την τελευταία –ουφ- δόση της εφορίας, τη ΔΕΗ που ήρθε φουσκωμένη, το πετρέλαιο που δεν έβαλα και αν πάρω εκείνα τα καθυστερούμενα (που μπα!), ίσως να βάλω, τα ξύλα που τελειώνουν και θα θέλω καμία 200αρια ευρώ πάλι! Λαμπερή στο ρεβεγιόν!… Ποια τακούνια είναι της μόδας; Ποια παλτό ταιριάζουν στο βράδυ της γιορτής; Πώς να διαλέξετε δώρα για αυτούς που αγαπάτε; Πώς να στολίσετε το σπίτι πρωτότυπα; Κάνετε έκπληξη στους καλεσμένους σας στρώνοντας το τραπέζι σας με έναν ξεχωριστό τρόπο…
Λαμπερή στο ρεβεγιόν!… ξαφνικά κάνει τόσο κρύο! Θα πέσει λέει κι άλλο η θερμοκρασία! Άμα δε μαζέψεις λέει αρκετές αποδείξεις, θα πληρώνεις κάτι σα πρόστιμο ανάλογα με τα εισοδήματα σου. Στην Αργεντινή μπουκάρουν στα σούπερ μάρκετ και είχαν δυο νεκρούς. Ποιο ρεβεγιόν; Ποια να ‘ναι λαμπερή; Πάλι καλά που σ’ αυτήν την Κατοχή, δε θα μας βομβαρδίσουν κιόλας οι δυνάμεις του Άξονα των Ευρωπαϊκών Τραπεζών. Τουλάχιστον θα φάμε στο κρύο σαλόνι και όχι στα καταφύγια!

Και για όλα, μα όλα μου τα δεινά και δε το χα καταλάβει της βλαχάρας, της κακομοίρας, της μικροαστής, της εργαζόμενης κάποτε στον Κωστόπουλο, μου έφταιγε η γαμώLuis Vuitton!

Σ.σ. Του κ. Μακρή στην Lifo: «Επαναλαμβάνεται η λέξη «μικροαστή» στο κείμενο μήπως και το εμπεδώσουν. Οι συγκεκριμένες έχουν και φαντασιώσεις ότι οι άλλοι τις περνούν για πάμπλουτες κληρονόμους όταν κυκλοφορούν με μια τέτοια τσάντα».

Σ.σ. Εμού της μικροαστής που δεν έχω τέτοια τσάντα αλλά θα ήθελα: «Οι φαντασιώσεις είναι ένα ελεύθερο πράγμα στην ανθρωπότητα, που ακόμα δεν έχει απαγορευτεί για τους αστούς, ακόμη και μικροαστούς, ώσπου τα σοβιέτ να επιβάλλουν ως επιβαλλόμενη φαντασίωση όχι την κληρονόμο και τον παπαράτσι, αλλά την ατίθαση εργάτρια και τον κομματικό εργοδηγό».


ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΟΛΚΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια: