Πόσες φορές μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος να βλέπει τον κ. Γιούνκερ να ανοίγει την ίδια πάντα πόρτα; Και πόσες φορές αντέχει να βλέπει τον κ. Ολι Ρεν να χτυπάει την πλάτη του κ. Στουρνάρα, ενώ τους παρακολουθούν δύο ξανθές κυρίες, η μία κομψή και άλλη υπέρβαρη; Και πόσες φορές μπορεί να περιμένει το...
χαμόγελο στο πρόσωπο του κ. Σόιμπλε; Και πώς να αντέξεις την ημέρα όταν το πρώτο πράγμα που σε περιμένει το πρωί και το τελευταίο που σε επισκέπτεται το βράδυ είναι το ελαφρώς σκεπτικό προσωπάκι της κυρίας Μέρκελ; Ασε πια εκείνον τον ποταμό με τα ευρώ. Δεσμίδες ολόφρεσκες, κολλαριστές, που περνάνε μέσα από την κοπτική μηχανή για να μπουν σε τσέπες που δυστυχώς δεν βρίσκονται στο δικό σου παντελόνι.
Πόσες φορές θα τα δεις ακόμη; Υπάρχουν και τα γενικά πλάνα, θα μου πεις, με τα τραπέζια και τα μικρόφωνα και τα μπουκαλάκια το νερό, που όσο να είναι δίνουν μια ποικιλία στη ζωή μας με τα Eurogroup και τις λοιπές τηλεδιασκέψεις. Και πέρασε το ένα καλοκαίρι, και ήρθε ο χειμώνας, κι ύστερα έγινε πάλι καλοκαίρι, κι αυτοί πιστοί στο ραντεβού τους. Ομνύεις συνεχώς να αρχίσεις μια καλύτερη ζωή, όμως σαν πέσει η νύχτα ξέρεις πως ο Γιούνκερ θα περάσει και πάλι εκείνη την πόρτα, ο Ολι Ρεν, που βρίσκεις ότι πάχυνε ελαφρώς μετά τις διακοπές, θα ξαναχτυπήσει την πλάτη του Στουρνάρα, η ξανθιά Πρωθυπουργός της Φινλανδίας θα τους παρακολουθεί, ο Σόιμπλε κάτι θα λέει θυμωμένος κι η Μέρκελ θα φέρνει όλο και περισσότερο στο ελαφρώς κλαμένο ύφος που παρ' ημίν εδόξασε ο κ. Παπαθεμελής. Πόσο πια μπορεί να σ' αγαπούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν σ' αφήνουν ούτε μία ημέρα μόνο να πεις και μια κουβέντα με τους φίλους σου; Εστω κι αν ξέρεις εκ των προτέρων πως η κουβέντα αργά ή γρήγορα, όσο κι αν όλοι θέλουν να το αποφύγουν, πάλι θα φτάσει στον Γιούνκερ, στον Ρεν, στον Σόιμπλε και στις δεσμίδες τα ευρώ που κόβονται στο μηχάνημα αλλά δεν φτάνουν ώς την τσέπη σου.
Οταν ήμασταν στις δόξες μας μιλούσαμε για μονοθεματικά δελτία ειδήσεων. Αποδείχθηκε πως τα δελτία αντανακλούσαν και συνεχίζουν να αντανακλούν την εμμονική συμπεριφορά ολόκληρου του δημόσιου βίου μας. Πριν από περίπου δέκα χρόνια ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, στον βωμό των οποίων θυσιάσαμε, εκτός από κάτι δισεκατομμύρια, και τεράστιες ποσότητες κοινωνικής ενέργειας, τόσες που την επομένη δεν είχαμε οξυγόνο για να πάρουμε ανάσα. Τίποτε άλλο δεν μας ενδιέφερε πέρα απ' αυτές τις δεκαπέντε ημέρες δημοσιότητας. Τώρα είναι οι δόσεις. Κατανάλωση φαιάς ουσίας, κατανάλωση σοβαροφάνειας, υπερκατανάλωση νεύρων και διάθεσης, λες και θα αλλάξει τίποτε επειδή ο ένας ή ο άλλος έχει την τάδε ή τη δείνα άποψη επί του δοσατζή. Κι αφού χορτάσουμε από Γιούνκερ, Ρεν, Σόιμπλε και Μέρκελ, όλοι αναρωτιόμαστε τι θα γίνει μετά. Ποιος θα ασχοληθεί μ' εκείνο το έρμο το «μετά», ποιος θα το δει, ποιος θα το κατασκευάσει όταν όλων μας η προσοχή εξαντλείται στον κ. Γιούνκερ, που μπαίνει από την ίδια πάντα πόρτα;
Tακης Θεοδωρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου