Μάκης Γεωργίου
Παρασκευή, 17 Νοέμβρη. Τότε.
Με τόσα φλάμπουρα, λάμπει, λάμπει ο ουρανός.
Κραυγές ελευθερίας. Παιδιά 18, 17 χρόνων και μικρότερα ακόμη...
Τα κορμιά τους πάνω στα κάγκελα, μαζί με την επαναστατική φωνή και ψυχή τους.
Κάτω η Χούντα!
Τα συνθήματα μαζί με τους ήχους του Μίκη, τα λόγια του Ρίτσου και τη φωνή του Μπιθικώτση, δονούσαν την ατμόσφαιρα.
Σώπα, όπου να' ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Η δικτατορία μέτραγε μέρες.
Το τανκ θα πέρναγε πάνω από τα κορμιά τους και όχι από τις ψυχές τους.
Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό...
Ξημέρωνε η αυγή της λευτεριάς.
Οι πραιτοριανοί σε λίγο θα απαρνιόντουσαν τη βία.
Πολυτεχνείο τότε.
Και, σήμερα.
Κι η ζωή, πάντα, τραβάει την ανηφόρα...
crime.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου