9.9.12

Αυτό που δεν μπορεί να κάνει η τηλεόραση...


Μας πήρε από κάτω...
Γραμμέλη Αφροδίτη

Διασχίζοντας τις προάλλες τη λεωφόρο Καλλιρρόης διέκρινα από το τζάμι του πίσω καθίσματος του ταξί στο οποίο επέβαινα μια πανευτυχή τριμελή οικογένεια. Ο μπαμπάς οδηγούσε τη λίγων κυβικών μοτοσικλέτα του ενώ η μητέρα αγκάλιαζε προστατευτικά τη μικρή κορούλα τους που... καθόταν ανάμεσα. Χαμογελούσαν και οι τρεις ενώ η μικρή συχνά ξεκαρδιζόταν και η μητέρα απολάμβανε τον αέρα στα μαλλιά της. Ο μπαμπάς μάλλον έδειχνε ιδιαίτερα ικανοποιημένος που τα δύο κορίτσια του στο πίσω μέρος της σέλας γαργαλούσαν τα αφτιά του με τα γέλια τους. Δεν ξέρω αν πήγαιναν βόλτα, δεν γνωρίζω αν κατευθύνονταν στο σπίτι το οποίο μπορεί να αγόρασαν με στεγαστικό δάνειο που αδυνατούν να αποπληρώσουν. Δεν αναρωτήθηκα και δεν αποπειράθηκα να ανιχνεύσω στο βλέμμα τους ίχνη αφόρητης πίεσης και ψυχολογικής μιζέριας, όπως συνηθίζω να κάνω το τελευταίο διάστημα όταν συναντώ ανθρώπους.

Αυτή η τόσο σπάνια εικόνα ευτυχίας με έκανε να ξεχαστώ και να ξεχάσω. Τις θλιβερές, σχεδόν τρομακτικές, εικόνες με τις οποίες μάς βομβαρδίζει καθημερινά η τηλεόραση. Μια τηλεόραση που ξέχασε τι σημαίνει χαρά, που γυρίζει την πλάτη στην αισιοδοξία και στη διέξοδο, που μοιάζει απρόθυμη να ανακαλύψει την ελπίδα και άτολμη να κάνει ολική επαναφορά. Από το πρωί ως το βράδυ, είτε οι προθέσεις είναι ενημερωτικές είτε ψυχαγωγικές, η συνισταμένη είναι κοινή: ναυάγιο. Στις ζωές μας, στην τσέπη και στο μέλλον μας. Και το ερώτημα να μας ταλανίζει σταθερά κάθε δίμηνο: χρεοκοπούμε ή τον τσιμπήσαμε πάλι τον «αναπνευστήρα»; Δυσάρεστες ειδήσεις, εικόνες απελπισίας ή ψεύτικη ευδαιμονία αμήχανη και αδύναμη να ξεφύγει από τα λανθασμένα πρότυπα του παρελθόντος.

Ποια κοινωνία κατάφερε να κάνει επιτυχημένη επανεκκίνηση βασιζόμενη στην απουσία προοπτικής; Μάλλον καμία. Το ίδιο και το αυτό ισχύει και για την τηλεόραση. Εγκλωβισμένη σε εικόνες και μηνύματα μελανών αποχρώσεων το μόνο που μπορεί να επιτύχει είναι η επιδείνωση της κατάστασης. Λογικό να θέλεις να δείχνεις και να είσαι ρεαλιστής, όμως εδώ πλέον δεν έχουμε να κάνουμε με ρεαλισμό αλλά με πεσιμισμό.
"offstage" (BHMA)

Δεν υπάρχουν σχόλια: