Ευδοκία, ο Βασιλάκης Καϊλας της εποχής μας...

Αφροδίτη Γραμμέλη

Για κάποιον περίεργο λόγο οι σαπουνόπερες από ένα σηµείο και µετά βαφτίστηκαν καθηµερινές σειρές. Προφανώς οι δηµιουργοί τους έκριναν ότι η δράση των ηρώων τους παρέπεµπε πολύ περισσότερο στην καθηµερινότητα του µέσου πολίτη και λιγότερο στους φωσκολικούς υπερήρωες του παρελθόντος. Αναγνωρίζω και διαχωρίζω τον...

ρόλο και τη φυσιογνωµία των σειρών που υπέγραψε η Ελενα Ακρίτα, γιατί ουσιαστικά αυτές σε µεγάλο βαθµό προσγειώθηκαν στην πραγµατικότητα και οι πρωταγωνιστές απλά υποδύονταν ρόλους και δεν χρειάστηκε να βυθιστούν στα δράµατα και στην υπερβολή. Κάτι που οµολογουµένως κινδύνεψε λιγάκι στα τελευταία επεισόδια των «Μυστικών της Εδέµ».

Και κάτι που χάθηκε στο διάστηµα σε ό,τι αφορά τη «Ζωή της άλλης», η οποία µόλις ολοκληρώθηκε. Μια σειρά στην οποία ο σουρεαλισµός, η υπερβολή, η επιτήδευση και η αχαλίνωτη φαντασία ξεπέρασαν κάθε όριο.

Με ιστορίες που όχι απλά δεν θυµίζουν τις ζωές των τηλεθεατών αλλά ούτε και τα πιο τολµηρά όνειρά τους. Με ερµηνείες για γέλια και για κλάµατα κυρίως σε ό,τι αφορά τις δύο πρωταγωνίστριες, την Ευδοκία Ρουµελιώτη και την Αθηνά Οικονοµάκου. Η πρώτη µονίµως θλιµµένη, απαισιόδοξη, έτοιµη να τα µπήξει είτε γάµος γίνεται είτε κηδεία, σέρνεται στα πλατό περιφέροντας µια µιζέρια που τελειωµό δεν είχε. Ουσιαστικά πρόκειται για τη θηλυκή εκδοχή του Βασιλάκη Καΐλα της εποχής µας. Η δεύτερη θαρρείς και παίρνει από την άκοµψη περούκα της δύναµη και απειλεί να εξοντώσει το Σύµπαν. Με ένα υπερµέγεθες κεφάλι, η ανελέητη Ξένια σπρώχνει από τις σκάλες, δηλητηριάζει, απειλεί µε όπλα και ψαλίδια, πλάθει κουλουράκια µε ποντικοφάρµακο και µαγνητίζει τους άντρες σαν να επρόκειτο για την Αντριάνα Λίµα των εγχώριων τηλεοπτικών πλατό. Με την ίδια λογική φυσικά έσυραν τον χορό των ερµηνειών και οι περισσότεροι συµπρωταγωνιστές τους. Απλό παράδειγµα: σε όλες τις αµερικανικές σειρές που διαδραµατίζονται εντός νοσοκοµείων οι ασθενείς έχουν τα χάλια τους τα µαύρα. Η µητέρα της ηρωίδας φρόντισε µόλις συνήλθε από το κώµα να κάνει κι ένα ίσιωµα στο µαλλί! Αν αυτό είναι ρεαλισµός, αν αυτό είναι καθηµερινότητα, αν αυτό είναι σίριαλ που θυµίζει εµάς, τότε να µε συγχωρείτε, αλλά µάλλον είµαι κάτοικος του πλανήτη Αρη.


offstage

ΤΟ ΒΗΜΑ