26.1.12

Χάλασε πάλι ο καιρός...


Στο Καρπενήσι που μεγάλωσα έφαγα τα κρύα και τα χιόνια με το κουταλάκι του γλυκού...
Καλοριφέρ υπήρχαν μόνο στο νοσοκομείο και στη Νομαρχία.
Στο σπίτι, η ξυλόσομπα ζέσταινε μόνο ένα... δωμάτιο, κι η καπνίλα απ’ τα μπουριά ήταν γάμησέ τα...
Ο εφιάλτης μας, ως παιδιά, ήταν το πρωινό κατούρημα! Ήθελε μεγάλο ηρωισμό να πας μέχρι την παγωμένη τουαλέτα και να κατεβάσεις τα βρακάκια σου.
Μου άρεσε τις νύχτες να βλέπω τις λευκές νυφάδες να πέφτουν. Δημιουργούσαν ονειρεμένο κοντράστ.
Το πρωί, όμως, καθώς έβλεπα τα πάντα σκεπασμένα, με έπιανε η ψυχή μου.
Με χαλούσε η λευκή ομοιομορφία. Κι η εύθραυστη λευκότητα μου φαινόταν απειλητική. Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβεται από κάτω...
Κι όταν αυτό το χιόνι μετατρέπεται σε λασπουριά ή παγοδρόμιο...
Μόλις επέστρεψα σπίτι.
Η διαχειρίστρια, όλως τυχαίως, μου θυμίζει πως αν δεν πληρώσω τα κοινόχρηστα δεν θα ξαναβάλει πετρέλαιο.
Καλά, αυτή η γυναίκα τον ασκαροανιχνευτή έχει; Πώς διάολο όταν χρωστάω τη βρίσκω πάντα μπροστά μου;
Λες να με καταλαβαίνει απ’ τη μυρουδιά; Αλλά δεν έχω πάνω από δυο μέρες άπλυτος...
Πολύ θα ’θελα να της πω πως το γαμωπετρέλαιό της δεν μπορεί να διώξει τη Σιβηρία μέσα μου. Αλλά το στόμα μου θα χαλάσω...
Κάθομαι στον καναπέ και μπαίνω στο ίντερνετ.
Χτυπάει το κινητό μου.
«Έλα αγάπη, σπίτι είσαι; Να ’ρθω να κοιμηθούμε αγκαλίτσα;»
Ξαφνικά όλα γίνονται καλύτερα εδώ μέσα...
Κι εγώ ο πλουσιότερος ένοικος της πολυκατοικίας!
Μη σου πω κι ολόκληρης της γειτονιάς.
Τουλάχιστον μέχρι το βράδυ που θα γυρίσει πίσω στον άντρα της...
askardamikti.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια: