Ακρότητες ...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΤΟ 1961 ο Τζον Κένεντι δήλωσε Βερολινέζος. Το 2001, ο Ζαν - Μαρί Κολοµπανί – διευθυντής τότε της εφηµερίδας «Monde» – έγραψε πως «είµαστε όλοι Αµερικανοί».
Και το 2010 οι έλληνες πολιτικοί λένε από µέσα τους «είµαστε όλοι σαν τον Κωστή Χατζηδάκη».
ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ από τον άγριο ξυλοδαρµό του βουλευτή της Β’ Αθηνών και πρώην υπουργού Μεταφορών και Ανάπτυξης της κυβέρνησης Καραµανλή σόκαραν όλους. Για...
τους συναδέλφους του όµως του δικοµµατισµού τα πλάνα της κάµερας του Reuters είναι η επιβεβαίωση του φόβου ότι σε λίγο δεν θα µπορούν να βγουν από τα γραφεία τους.

ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ µπορεί ο πολιτικός να έλθει σε επαφή µε τους πολίτες είναι ένδειξη ότι µια δηµοκρατία δεν λειτουργεί. Αστυνοµικό ασφάλειας έχουν όλοι οι ασκούντες σηµαντική δηµόσια εξουσία, αλλά µετά το περιστατικό µε τον Χατζηδάκη είναι προφανές ότι ακόµη και µια διµοιρία ΜΑΤ δεν µπορεί να εξασφαλίσει αβλαβή διέλευση µέσα από το πλήθος. Φυσικά, όλα αυτά είναι αποτέλεσµα της χρεοκοπίας της χώρας.

Ο ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΣ του Κωστή στην Πανεπιστηµίου είναι έργο ακραίων στοιχείων. Είναι όµως σαφές ότι η συνολική κοινωνική ατµόσφαιρα είναι ηλεκτρισµένη. Τους τελευταίους µήνες είχαµε θερµά επεισόδια µε Σιούφα, Πάγκαλο, Κακλαµάνη, πρώην υπουργούς της κυβέρνησης Καραµανλή και διαφόρους βουλευτές της περιφέρειας που αναζήτησαν καταφύγιο στα καφενεία. Εχουµε όµως και την αποχή ενός στους δύο ψηφοφόρους στις αυτοδιοικητικές εκλογές όπου ένα κύµα απόρριψης σάρωσε όσους ήταν δήµαρχοι, και τα πάσης φύσεως τοπικά κατεστηµένα. Μόνο οι έξυπνες υποψηφιότητες Καµίνη - Μπουτάρη που σέρφαραν στο κύµα αυτό και το δίληµµα των εκλογών που έσωσε τον Σγουρό στην Αττική, έκαναν το ΠΑΣΟΚ να δεχθεί ξώφαλτσα την αποδοκιµασία αυτή. ΟΙ ΚΥΝΙΚΟΙ θα πουν ότι οι δεξιές πολιτικές στην οικονοµία δεν µπορεί παρά να φέρουν δεξιές πολιτικές και στην ασφάλεια – δηλαδή περισσότερη καταστολή. Οι ρεαλιστές θα επισηµάνουν ότι ο Χατζηδάκης µπορεί να θεωρεί εαυτόν µετριοπαθή πολιτικό, αλλά το «µπάνιο στη µάζα» – για να µεταφράσει κανείς τον γαλλικό όρο bain de foule – εν ώρα διαδήλωσης υπήρξε επιπόλαιη ενέργεια. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο ανάλυσης όµως η µετατροπή της τάξης των πολιτικών σε εθνικό αλεξικέραυνο αποτελεί συνέπεια της αδυναµίας τους.

ΟΛΟΙ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ πίσω από το Μνηµόνιο. Οι µεν το επικαλούνται ως δέσµευση «έναντι των δανειστών µας» και έτσι δικαιολογούν τις πολιτικές τους. Οι δε το δαιµονοποιούν µε τρόπο πρωτόγονο, υπολογίζοντας να εισπράξουν την οργή της κοινωνίας. Και µερικοί άλλοι συµπεριφέρονται λες και όλα αυτά δεν τους αφορούν. Οπως όµως έλεγε ο Φλοµπέρ για τη Μαντάµ Μποβαρί, «το Μνηµόνιο είµαστε εµείς» και µάλιστα αδιακρίτως. Κι αυτό γιατί – κακά τα ψέµατα – δεν πρόκειται για διαπίστωση που αφορά µόνο τους πολιτικούς, µα και όλους όσοι ανήκουν στη λεγόµενη ελίτ της χώρας και είναι αναγνωρίσιµοι στο πεζοδρόµιο.

H ΕΠΟΧΗ δεν προσφέρεται για επώνυµους ανέµελους περιπατητές.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.